به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

به خورشید و گسترش نور آن سوگند، (۱)

و به ماه هنگامى كه بعد از آن درآید، (۲)

و به روز هنگامى كه صفحه زمین را روشن سازد، (۳)

و به شب آن هنگام كه زمین را بپوشاند، (۴)

و قسم به آسمان و كسى كه آسمان را بنا كرده، (۵)

و به زمین و كسى كه آن را گسترانیده، (۶)

و قسم به جان آدمى و آن كس كه آن را (آفریده و) منظم ساخته، (۷)

سپس فجور و تقوا (شر و خیرش) را به او الهام كرده است، (۸)

كه هر كس نفس خود را پاك و تزكیه كرده، رستگار شده; (۹)

و آن كس كه نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است! (۱۰)

قوم «ثمود» بر اثر طغیان، (پیامبرشان را) تكذیب كردند، (۱۱)

آنگاه كه شقى‏ترین آنها بپاخاست، (۱۲)

و فرستاده الهى ( صالح) به آنان گفت: «ناقه خدا ( همان شترى كه معجزه الهى بود) را با آبشخورش واگذارید (و مزاحم آن نشوید)!» (۱۳)

ولى آنها او را تكذیب و ناقه را پى كردند (و به هلاكت رساندند); از این رو پروردگارشان آنها (و سرزمینشان) را بخاطر گناهانشان در هم كوبید و با خاك یكسان و صاف كرد! (۱۴)

و او هرگز از فرجام این كار ( مجازات ستمگران) بیم ندارد! (۱۵)