به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

چهره در هم كشید و روى برتافت... (۱)

از اینكه نابینایى به سراغ او آمده بود! (۲)

تو چه مى‏دانى شاید او پاكى و تقوا پیشه كند، (۳)

یا متذكر گردد و این تذكر به حال او مفید باشد! (۴)

اما آن كس كه توانگر است، (۵)

تو به او روى مى‏آورى، (۶)

در حالى كه اگر او خود را پاك نسازد، چیزى بر تو نیست! (۷)

اما كسى كه به سراغ تو مى‏آید و كوشش مى‏كند، (۸)

و از خدا ترسان است، (۹)

تو از او غافل مى‏شوى! (۱۰)

هرگز چنین نیست كه آنها مى‏پندارند; این (قرآن) تذكر و یادآورى است، (۱۱)

و هر كس بخواهد از آن پند مى‏گیرد! (۱۲)

در الواح پرارزشى ثبت است، (۱۳)

الواحى والاقدر و پاكیزه، (۱۴)

به دست سفیرانى است (۱۵)

والا مقام و فرمانبردار و نیكوكار! (۱۶)

مرگ بر این انسان، چقدر كافر و ناسپاس است! (۱۷)

(خداوند) او را از چه چیز آفریده است؟! (۱۸)

او را از نطفه ناچیزى آفرید، سپس اندازه‏گیرى كرد و موزون ساخت، (۱۹)

سپس راه را براى او آسان كرد، (۲۰)

بعد او را میراند و در قبر پنهان نمود،(۲۱)

سپس هرگاه بخواهد او را زنده مى‏كند! (۲۲)

چنین نیست كه او مى‏پندارد; او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نكرده است! (۲۳)

انسان باید به غذاى خویش (و آفرینش آن) بنگرد! (۲۴)

ما آب فراوان از آسمان فرو ریختیم، (۲۵)

سپس زمین را از هم شكافتیم، (۲۶)

و در آن دانه‏هاى فراوانى رویاندیم، (۲۷)

و انگور و سبزى بسیار، (۲۸)

و زیتون و نخل فراوان، (۲۹)

و باغهاى پردرخت، (۳۰)

و میوه و چراگاه، (۳۱)

تا وسیله‏اى براى بهره‏گیرى شما و چهارپایانتان باشد! (۳۲)

هنگامى كه آن صداى مهیب ( صیحه رستاخیز) بیاید، (كافران در اندوه عمیقى فرومى‏روند)! (۳۳)

در آن روز كه انسان از برادر خود مى‏گریزد، (۳۴)

و از مادر و پدرش، (۳۵)

و زن و فرزندانش; (۳۶)

در آن روز هر كدام از آنها وضعى دارد كه او را كاملا به خود مشغول مى‏سازد! (۳۷)

چهره‏هائى در آن روز گشاده و نورانى است، (۳۸)

خندان و مسرور است; (۳۹)

و صورتهایى در آن روز غبارآلود است، (۴۰)

و دود تاریكى آنها را پوشانده است، (۴۱)

آنان همان كافران فاجرند! (۴۲)