به نام خداوند بخشنده مهربان‏

الم (از اسرار یا متشابهات یا اشاره به اسماء الهی یا نام این سوره قرآن است). (۱)

تنزیل این کتاب بزرگ (قرآن) بی‌هیچ شک از جانب پروردگار عالمیان است. (۲)

بلکه کافران می‏گویند قرآن را او از پیش خود (بی‏مدد وحی خدا) فرابافته. (چنین نیست) بلکه آن به حقّ و راستی از جانب خدا فرستاده شده تا تو قومی را که رسولی پیش از تو به سوی آنان نیامده (از معصیت خدا) بترسانی، باشد که راه هدایت پیش گیرند. (۳)

خدا آن کسی است که آسمان‌ها و زمین و هر چه در بین آن‌هاست همه را در مقدار شش روز بیافرید، آن‌گاه بر عرش (فرمانروایی) قرار گرفت، شما را غیر او هیچ (در عالم) یار و یاور و شفیع و مددکاری نیست، آیا تذکر نمی‏یابید؟ (۴)

اوست که امر عالم را (به نظام احسن و اکمل) از آسمان تا زمین تدبیر می‏کند سپس در روزی که مقدارش به حساب شما بندگان هزار سال است باز (حقایق و ارواح) به سوی او بالا می‏رود. (۵)

این است همان خدایی که بر غیب و شهود عالم دانا و (بر جهانیان) مقتدر و مهربان است. (۶)

آن خدایی که هر چیز را به نیکوترین وجه خلقت کرد و آدمی را نخست از خاک (پست بدین حسن و کمال) بیافرید. (۷)

آن گاه خلقت نژاد نوع او را از چکیده‏ای از آب بی‏قدر (و نطفه‌ی بی‏حس) مقرر گردانید. (۸)

سپس آن (نطفه‌ی بی‏جان) را نیکو بیاراست و از روح (قدسی الهی) خود در آن بدمید، و شما را دارای گوش و چشم‌ها و قلب‌ها (با حسّ و هوش) گردانید، باز بسیار اندک شکر و سپاسگزاری نعمت‌های حق می‏کنید. (۹)

کافران (از روی تعجب و انکار) گویند که آیا پس از آنکه ما در زمین (خاک و در خاک) نابود و گم شدیم باز از نو زنده خواهیم شد؟! (بلی البتّه زنده خواهید شد) بلکه آن‌ها به شهود و لقاء خدایشان کافرند. (۱۰)

بگو: فرشته‌ی مرگ که مأمور قبض روح شماست جان شما را خواهد گرفت و پس از مرگ به سوی خدای خود بازگردانیده می‏شوید. (۱۱)

و اگر تو حال بدکاران را (در قیامت) ببینی که چگونه در حضور خدای خود سر به زیر و ذلیلند (و با آه و ناله حسرت) گویند: پروردگارا، اینک (عذاب تو را) به چشم دیدیم و (سخن رسولانت را) به گوش گرفتیم، پس ما را (به دنیا) باز گردان تا صالح و نیکوکار شویم که اکنون (وعده‌ی تو را) به چشم یقین مشاهده کردیم! (۱۲)

و اگر ما (به مشیت ازلی) می‏خواستیم، هر نفسی را به کمال هدایتش (به جبر و الزام) می‌رسانیدیم و لیکن وعده‌ی حقّ و حتمی من است که دوزخ را البته از همه‌ی (کافران) جنّ و انس پر سازم. (۱۳)

پس (خطاب رسد: امروز) شما ای کافران (عذاب را) به کیفر غفلت از ملاقات این روزتان بچشید که ما هم شما را فراموش کردیم (یعنی از نظر لطف انداختیم) و اینک عذاب ابدی را به پاداش اعمال زشتی که می‏کردید بچشید. (۱۴)

تنها کسانی به آیات ما ایمان می‏آورند که چون متذکر آیات ما شوند به سجده رخ بر خاک نهند و تسبیح و تنزیه و ستایش پروردگار کنند و ابداً به کبر و نخوت سر از فرمان حق نکشند. (۱۵)

(شب‌ها) پهلو از بستر خواب تهی کنند و با بیم و امید (و ناله اشتیاق در نماز شب) خدای خود را بخوانند و آن‌چه روزی آن‌ها کرده‏ایم (به مسکینان) انفاق کنند. (۱۶)

پس هیچ کس نمی‏داند که به پاداش نیکوکاریشان چه نعمت و لذّت‌های بی‏نهایت که روشنی‏بخش (دل و) دیده است در عالم غیب برایشان ذخیره شده است. (۱۷)

آیا آن کس که ایمان آورده (حالش در قیامت) مانند کسی است که کافر بوده؟ هرگز یکسان نخواهند بود. (۱۸)

اما آنان که (در دنیا) با ایمان و نیکوکار بودند به پاداش اعمال صالح منزلگاه پر نعمت در بهشت ابد یابند. (۱۹)

و اما آنان که سر از طاعت حق کشیده و فاسق شدند منزلگاهشان در آتش دوزخ است و هر چه کوشند و خواهند که از آن آتش بیرون آیند باز (فرشتگان عذاب) بدان دوزخ برگردانندشان و گویند: عذاب آتشی را که (در دنیا) تکذیب می‏کردید اینک بچشید. (۲۰)

و البته ما کافران را عذاب نزدیک‏تر (و کمتر به بلاهای دنیا یا در برزخ) بچشانیم غیر آن عذاب بزرگتر و شدیدتر (قیامت یا قیام حجّت عصر علیه‌السّلام) تا مگر (متنبّه و پشیمان از کفر و عصیان شوند و به سوی خدا) باز گردند. (۲۱)

و کدامین کس در عالم از آن کس که به آیات خدا پند و تذکرش دادند و باز اعراض کرد ستمکارتر است؟ البته ما از بدکاران انتقام خواهیم کشید. (۲۲)

و همانا ما به موسی کتاب (تورات) را عطا کردیم پس تو در ملاقات او (یعنی ملاقات موسی با خدا در قیامت یا شب معراج با تو) هیچ شک مدار، و ما او را سبب هدایت بنی‌اسراییل قرار دادیم. (۲۳)

و برخی از آن بنی‌اسراییل را امام و پیشوایانی که خلق را به امر ما (نه به امر خلق) هدایت کنند قرار دادیم برای آن‌که (در راه حق) صبر کردند و در آیات ما مقام یقین یافتند. (۲۴)

البته خدای تو به روز قیامت در آن‌چه این مردم (از آیات و احکام الهی) اختلاف کلمه می‌انگیختند حکم خواهد کرد. (۲۵)

آیا آن طوایف و قبایلی را که ما پیش از این مردم کنونی هلاک کردیم و اینان اینک در دیارشان به جای آن‌ها رفت و آمد می‏کنند هلاک آن‌ها موجب هدایت و عبرت اینان نگردید؟ البته در این هلاک پیشینیان آیاتی (از پند و عبرت خلق) است، آیا باز هم سخن نمی‏شنوند؟ (۲۶)

آیا ندیدند که ما آب باران را به سوی زمین خشک بی‏آب و گیاه می‏بریم آن گاه حاصلی که خود و چهارپایانشان از آن بخورند می‏رویانیم؟ آیا باز هم چشم بصیرت نمی‏گشایند (تا لطف رحمت واسع خدا را به خلق بنگرند)؟ (۲۷)

و کافران می‏گویند: این فتح و گشایش (یعنی روز قیامت یا فتح مکه به دست مسلمین که وعد و وعید می‏دهید) کی خواهد بود اگر راست می‏گویید؟ (۲۸)

بگو که (امروز باید ایمان آرید که) روز فتح، ایمان آنان که کافر بودند سود نبخشد و آن‌ها را مهلت ندهند. (۲۹)

پس، از آن کافران اعراض و دوری کن و منتظر (فتح و فیروزی خدا) باش، که آن‌ها هم منتظر (قوّت خویش و ضعف و شکست تو) هستند. (۳۰)