به نام خداوند بخشنده مهربان

(اي رسول ما) نام خداي خود را که برتر و بالاتر (از همه موجودات) است به پاکي ياد کن(1)

آن خدايي که (عالم را) خلق کرد و (همه را) به حد کمال خود رسانيد. ( 2 )

 آن خدايي که (هر چيز را) قدر و اندازه‌اي داد و (به راه کمالش) هدايت نمود. ( 3 )

 آن خدايي که گياه را سبز و خرم از زمين برويانيد. ( 4 )

 و آن گاه خشک و سياهش گردانيد. ( 5 )

 ما تو را قرائت آيات قرآن چندان آموزيم که هيچ فراموش نکني. ( 6 )

 مگر آنچه خدا خواهد (که از يادت برد) که او به امور آشکار و پنهان عالم آگاه است. ( 7 )

 و ما تو را بر طريقه (شريعت سهل و) آسان موفق مي‌داريم. ( 8 )

 پس (به آيات الهي خلق را) متذکر ساز اگر سودمند افتد. ( 9 )

 البته هر که خدا ترس باشد (به اين تذکر) پند مي‌گيرد. ( 10 )

 و آن که شقي‌ترين مردم است از آن دوري گزيند. ( 11 )

 همان کس که عاقبت به آتش بسيار سخت دوزخ در افتد. ( 12 )

 و در آن دوزخ نه بميرد (تا راحت شود) و نه زنده ماند (و برخوردار از زندگاني باشد. ( 13 )

 حقّا فلاح و رستگاري يافت آن کسي که تزکيه نفس کرد. ( 14 )

 و به ذکر نام خدا به نماز و طاعت پرداخت. ( 15 )

 (اما شما مردم از جهل و غفلت از پي اين سعادت نرويد) بلکه زندگاني دنيا را بگزينيد و عزيز داريد(16)

در صورتي که منزل آخرت بسي بهتر و پاينده‌تر (از دنياي چند روزه) است. ( 17 )

 اين گفتار به حقيقت در کتب پيشين ذکر شده. ( 18 )

 بخصوص در صحف ابراهيم و تورات موسي (مفصل بيان گرديده است). ( 19 )