به نام خداوند بخشنده مهربان

قسم به فرشتگاني که (جان کافران را) به سختي بگيرند. ( 1 )

 قسم به فرشتگاني که (جان اهل ايمان را) به آسايش و نشاط ببرند. ( 2 )

 و قسم به فرشتگاني که با کمال سرعت (فرمان حق را) انجام دهند. ( 3 )

 قسم به فرشتگاني که (درنظم عالم) بر هم سبقت گيرند. ( 4 )

 قسم به فرشتگاني که (به فرمان حق) به تدبير نظام خلق مي‌کوشند (که قيامتي و حشري خواهد آمد). ( 5 )

 روزي که آن لرزاننده (يعني نفخه صور الهي، جهان را) بلرزاند. ( 6 )

 و لرزاننده ديگر (يعني نفخه صور ديگر) از پي آن در آيد. ( 7 )

 در آن روز سخت دلهاي برخي مضطرب و هراسان شود. ( 8 )

 که (از ترس) چشمها به زير افکنند. ( 9 )

 (مردم غافل دنيا) گويند: آيا ما پس از مرگ باز زندگاني ديگري خواهيم يافت؟ ( 10 )

 چگونه چون مرديم و استخوان ما پوسيد زنده خواهيم شد؟ ( 11 )

و گويند: در اين صورت که ديگر بار زنده شويم بسي زيانکار خواهيم بود. ( 12 )

 جز يک صداي مهيب (که در صور اسرافيل کنند) نشنوند. ( 13 )

 و ناگاه همه از خاک بر شوند و به صحراي قيامت رهسپار گردند. ( 14 )

 آيا خبر موسي عمران به تو رسيده؟ ( 15 )

آن گاه که خدايش او را در وادي مقدس طوي (قرب طور) ندا کرد. ( 16 )

 که به سوي فرعون برو که او سخت به راه طغيان رفته است. ( 17 )

 پس بگو: ميل داري که (از پليدي خود پرستي و شرک) پاک و پاکيزه شوي؟ ( 18 )

 و تو را به راه خدا هدايت کنم تا بترسي (و به درگاه عظمت و قدرت او خاشع و فروتن شوي) . ( 19 )

 پس آن آيت و معجزه بزرگتر را به او نمود. ( 20 )

 فرعون تکذيب و نافرماني کرد. ( 21 )

 از آن پس (که معجزه موسي ديد) باز روي از حق بگردانيد و (براي دفع موسي) به جهد و کوشش برخاست. ( 22 )

 پس (با رجال بزرگ دربار خود) انجمن کرد و ندا داد. ( 23 )

 و گفت: منم خداي بزرگ شما. ( 24 )

 خدا هم او را به عقاب دنيا و آخرت گرفتار کرد. ( 25 )

 تا به هلاکت او اهل ترس از خدا عبرت گيرند. ( 26 )

 آيا بناي شما آدميان استوارتر است يا بناي آسمان بلند که خدا آفريد؟ ( 27 )

 که سقفي بس بلند و محکم بنيان در کمال زيبايي استوار ساخت. ( 28 )

 و شامش را تيره و روزش را روشن گردانيد. ( 29 )

 و زمين را پس از آن بگسترانيد. ( 30 )

 و از آن آب و گياه پديد آورد. ( 31 )

و کوهها را بر روي آن استوار ساخت. ( 32 )

 تا (از آن آب و گياه که از بيابان و کوه بر انگيزد) قوت شما و چهارپايانتان بر آيد. ( 33 )

 پس چون آن واقعه بزرگ (و حادثه عظيم قيامت) پديد آيد. ( 34 )

 در آن روز آدمي هر چه کرده به ياد آرد. ( 35 )

 و دوزخ براي بينندگان آشکار شود. ( 36 )

 پس هر کس (از حکم شرع خدا) سرکش و طاغي شد. ( 37 )

 و زندگي دنيا را برگزيد. ( 38 )

 دوزخ جايگاه اوست. ( 39 )

 و هر کس از حضور در پيشگاه عزّ ربوبيت بترسيد و از هواي نفس دوري جست. ( 40 )

 همانا بهشت منزلگاه اوست. ( 41 )

 از تو سوال کنند که قيامت کي بر پا شود؟ ( 42 )

 تو را چه کار است ديگر که از آن به ياد آري؟ (بسيار ياد آور شدي و منکران از تو نپذيرفتند) (43)

 کار آن ساعت به خداي تو منتهي شود. ( 44 )

 تو را جز اين نباشد که اهل ايمان را هر کس از ياد آن روز هراسان مي‌شود به اهوال آن روز آگاه سازي. ( 45 )

 چون آن روز را مردم ببينند گويي همه عمر دنيا شامگاهي يا چاشتگاهي بيش نبوده است. (46)