به نام خداوند بخشنده مهربان
ما نوح را به سوي قومش (به رسالت) فرستاديم که قوم خود را (از قهر خدا) به اندرز و پند بترسان از آنکه بر آنان عذاب دردناک فرا رسد. ( 1 )
نوح گفت: اي قوم، من براي شما رسولي هستم که شما را با بياني روشن از عذاب قهر خدا مي‌ترسانم. ( 2 )
(و از راه خير خواهي به شما مي‌گويم) که خداي را به يکتايي بپرستيد و از او بترسيد و پرهيزکار باشيد و مرا پيروي کنيد. ( 3 )
تا خدا به لطف و کرم از گناهان شما در گذرد و اجلتان را تا وقت (عمر طبيعي) معيّن به تأخير افکند، که اجل الهي چون وقتش فرا رسد اگر بدانيد دگر هيچ تأخير نيفتد. ( 4 )
(و او به درگاه خدا ناليد و) گفت: بارالها، من قوم خود را شب و روز دعوت کردم. ( 5 )
اما دعوت و نصيحتم جز بر فرار و اعراض آنها نيفزود. ( 6 )
و هر چه آنان را به مغفرت و آمرزش تو خواندم انگشت بر گوش نهادند و جامه به رخسار افکندند (تا مرا نبينند و سخنم را نشنوند) و (بر کفر) اصرار و لجاج ورزيدند و سخت راه تکبر و نخوت پيمودند. ( 7 )
باز هم آنها را به صداي بلند دعوت کردم. ( 8 )
و آن گاه آشکار و علني خواندم و در خلوت و پنهاني خواندم (به هيچ وجه اثري نکرد) . ( 9 )
باز گفتم: به درگاه خداي خود توبه کنيد و آمرزش طلبيد که او بسيار خداي آمرزنده‌اي است. ( 10 )
تا باران آسمان بر شما فراوان نازل کند. ( 11 )
و شما را به مال بسيار و پسران متعدد مدد فرمايد و باغهاي خرّم و نهرهاي جاري به شما عطا کند. ( 12 )
چرا شما مردم خداي را به عظمت و وقار باور نداريد؟ (13)
و حال آنکه او شما را (از نطفه‌اي) به انواع خلقت و اطوار گوناگون (ارمتب آدميّت) بيافريد(14)
آيا نديديد که خدا چگونه هفت آسمان را به طبقاتي (بسيار منظم و محکم) خلق کرد، (15)
و در آن آسمانها ماه شب را فروغي تابان و خورشيد روز را چراغي فروزان ساخت؟ (16)
(و خدا شما را مانند نباتات مختلف از زمين برويانيد) . ( 17 )
آن گاه بار ديگر (پس از مرگ) به زمين باز گرداند و ديگر بار هم شما را (از خاک به روز حساب) برانگيزد. ( 18 )
و خدا زمين را براي شما چون بساط (پرنعمت) بگسترانيد. ( 19 )
تا در زمين راههاي مختلف وسيع بپيماييد. ( 20 )
نوح گفت: پروردگارا (با اين همه تبليغ و دعوت و اتمام حجت باز) اين قوم مرا مخالفت کردند و پيرو کسي (از ثروتمندان) شدند که او خود مال و فرزندش هم جز بر زيانش نيفزود. ( 21 )
و (بر ضد من) بزرگترين مکر و حيله به کار بردند. ( 22 )
و گفتند: هرگز خدايان خود را رها نکنيد و به خصوص دست از پرستش (اين پنج بت) ودّ و سواع و يغوث و يعوق و نسر هرگز برمداريد. ( 23 )
و آنها بسياري از خلق را گمراه کردند، و تو ستمکاران را هيچ جز بر ضلالت و عذابشان ميفزاي. ( 24 )
آن قوم از کثرت کفر و گناه عاقبت به آب دريا غرق شدند و به آتش دوزخ در افتادند و جز خدا بر خود هيچ يار و ياري نيافتند. ( 25 )
و نوح عرض کرد: پروردگارا از اين کافران ديّاري بر روي زمين باقي مگذار. ( 26 )
که اگر از آنها هر که را باقي گذاري بندگان (پاک با ايمان) تو را گمراه مي‌کنند و فرزندي هم جز بدکار و کافر از آنان به ظهور نمي‌رسد. ( 27 )
بار الها، مرا و پدر و مادر من و هر که با ايمان به خانه (يا به کشتي) من داخل شود و همه مردان و زنان با ايمان عالم را ببخش و بيامرز و ستمکاران را جز بر هلاک و عذابشان ميفزاي(28)
