به نام خدا که رحمتش بی اندازه است و مهربانی اش همیشگی

اي اهل ايمان! دشمنان من و دشمنان خودتان را دوستان خود مگيريد، شما با آنان اظهار دوستي مي کنيد، در حالي که آنان به طور يقين به آنچه از حق براي شما آمده کافرند، و پيامبر و شما را به خاطر ايمانتان به خدا که پروردگار شماست [از وطن] بيرون مي کنند، [پس آنان را دوستان خود مگيريد] اگر براي جهاد در راه من و طلب خشنوديم بيرون آمده ايد [چرا] مخفيانه به آنان پيام مي دهيد که دوستشان داريد؟ در حالي که من به آنچه پنهان مي داشتيد و آنچه آشکار کرديد داناترم، و هر کس از شما با دشمنان من رابطه دوستي برقرار کند، مسلماً از راه راست منحرف شده است. ( 1 )

 اگر بر شما چيره شوند، دشمنانتان خواهند بود، و دست هايشان را [به اسارت، آزار و کشتن] و زبان هايشان را به [بدگويي، تحقير و ناسزا] بر ضد شما مي گشايند، و آرزو دارند که اي کاش شما هم کافر شويد. ( 2 )

 روز قيامت [که کيفر دوستي با دشمنان داده شود] خويشان و فرزندانتان سودي به حال شما ندارند، خدا ميان شما و آنان جدايي مي اندازد، و خدا به آنچه انجام مي دهيد، بيناست. ( 3 )

مسلماً براي شما در ابراهيم و کساني که با اويند سرمشقي نيکوست، آن گاه که به قوم خود گفتند: ما از شما و آنچه به جاي خدا مي پرستيد بيزاريم، ما به شما کافريم و ميان ما و شما دشمني و کينه هميشگي پديدار شده است، تا آن زمان که به خداي يگانه ايمان آوريد. [آري، ابراهيم و مؤمنان جز اعلام بيزاري سخني با بت پرستان نداشتند] مگر سخن ابراهيم به پدرش که گفت: من براي تو [در صورتي که دست از دشمني و کينه با حق برداري] آمرزش خواهم خواست و در برابر خدا به سود تو اختيار چيزي را ندارم. پروردگارا! بر تو توکل کرديم، و به سوي تو بازگشتيم، و بازگشت به سوي توست. ( 4 )

پروردگارا! ما را وسيله آزمايش [و هدف آزار، چيرگي و سلطه] براي کافران قرار مده، و پروردگارا! ما را بيامرز که همانا تو تواناي شکست ناپذير و حکيمي. ( 5 )

بي ترديد براي شما در [روش و شيوه] آنان سرمشقي نيکوست، براي کسي که به خدا و روز قيامت اميد دارد. و هر کس [از اقتداي به آن روش و شيوه] روي برگرداند [زياني به خدا نمي رساند]؛ زيرا خدا همان بي نياز و ستوده است. ( 6 )

 اميد است خدا ميان شما و کساني از کافران که با آنان دشمني داشتيد [به وسيله اسلام آوردنشان] دوستي قرار دهد، و خدا تواناست، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. ( 7 )

خدا شما را از نيکي کردن و عدالت نسبت به کساني که درکار دين با شما نجنگيدند و شما را از ديارتان بيرون نکردند باز نمي دارد؛ زيرا خدا عدالت پيشگان را دوست دارد. ( 8 )

 خدا فقط شما را از دوستي با کساني نهي مي کند که در کار دين با شما جنگيدند، و از ديارتان بيرون راندند، و در بيرون راندنتان به يکديگر کمک کردند تا [به خاطر اين سختگيري] با آنان دوستي کنيد. و تنها کساني که با آنان دوستي کنند، ستمکارانند. ( 9 )

 اي مؤمنان! هنگامي که زنان باايمان [با جدا شدن از همسرانشان] هجرت کنان [از ديار کفر] به سوي شما مي آيند، آنان را [از جهت ايمان] بيازماييد، البته خدا خود به ايمان آنان داناتر است. پس اگر آنان را باايمان تشخيص داديد، آنان را به سوي کافران [که همسرانشان هستند] باز مگردانيد، نه اين زنان بر کافران حلال اند، و نه آن کافران بر اين زنان حلال اند، و مهريه اي که همسران کافر به زنان مؤمن خود داده اند به آنان بپردازيد، و بر شما گناهي نيست در صورتي که مهريه شان را به آنان بدهيد، با آنان ازدواج کنيد، و به عقد و پيوندهاي زنان کافر [تان که به کفار پيوسته اند] پاي بند نباشيد [که آن عقد و پيوند باطل شده و وظيفه شما رها کردن آنان است] و آنچه را شما [براي همسران مرتد و فراري خود که به کافران پناهنده شده اند] هزينه کرده ايد [از کافران] بخواهيد، و آنان هم بايد آنچه را هزينه کرده اند از شما درخواست کنند؛ اين حکم خداست که ميان شما حکم مي کند، و خدا دانا و حکيم است. ( 10 )

 اگر برخي از همسران شما با پيوستن به کفار از دست شما رفتند [و کافران مهريه مورد مطالبه شما را ندادند] و شما غنيمتي يافتيد، پس به کساني که همسرانشان را [به خاطر پيوستن به کفار] از دست داده اند، معادل مهريه اي که داده اند از غنايم بپردازيد، و از خدايي که به او ايمان داريد پروا کنيد. ( 11 )

اي پيامبر! هنگامي که زنان باايمان نزد تو آيند تا [بر پايه اين شرايط] با تو بيعت کنند که چيزي را با خدا شريک نگيرند، و دزدي نکنند، و مرتکب زنا نشوند، و فرزندان خود را نکشند، و طفل حرام زاده خود را به دروغ و افترا به شوهرانشان نبندند، و در هيچ کار پسنديده اي از تو سرپيچي نکنند، با آنان بيعت کن و از خدا براي آنان آمرزش بخواه؛ زيرا خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. ( 12 )

اي مؤمنان! با قومي که خدا بر آنان خشم گرفته، دوستي نکنيد. آنان به يقين از آخرت مأيوسند، همان گونه که کافران مدفون در قبرها [که به سرانجام شوم خود رسيده اند، از نجات خويش] مأيوسند(13)