به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
اى كسانى كه ایمان آوردهاید! دشمن من و دشمن خودتان را دوست نگیرید! شما نسبت به آنان اظهار محبت مىكنید، در حالى كه آنها به آنچه از حق براى شما آمده كافر شدهاند و رسول الله و شما را به خاطر ایمان به خداوندى كه پروردگار همه شماست از شهر و دیارتان بیرون مىرانند; اگر شما براى جهاد در راه من و جلب خشنودیم هجرت كردهاید; (پیوند دوستى با آنان برقرار نسازید!) شما مخفیانه با آنها رابطه دوستى برقرار مىكنید در حالى كه من به آنچه پنهان یا آشكار مىسازید از همه داناترم! و هر كس از شما چنین كارى كند، از راه راست گمراه شده است! (۱)
اگر آنها بر شما مسلط شوند، دشمنانتان خواهند بود و دست و زبان خود را به بدى كردن نسبت به شما مىگشایند، و دوست دارند شما به كفر بازگردید! (۲)
هرگز بستگان و فرزندانتان روز قیامت سودى به حالتان نخواهند داشت; میان شما جدایى مىافكند; و خداوند به آنچه انجام مىدهید بیناست. (۳)
براى شما سرمشق خوبى در زندگى ابراهیم و كسانى كه با او بودند وجود داشت، در آن هنگامى كه به قوم (مشرك) خود گفتند: «ما از شما و آنچه غیر از خدا مىپرستید بیزاریم; ما نسبت به شما كافریم; و میان ما و شما عداوت و دشمنى همیشگى آشكار شده است; تا آن زمان كه به خداى یگانه ایمان بیاورید! -جز آن سخن ابراهیم كه به پدرش ( عمویش آزر) گفت (و وعده داد) كه براى تو آمرزش طلب مىكنم، و در عین حال در برابر خداوند براى تو مالك چیزى نیستم (و اختیارى ندارم)!- پروردگارا! ما بر تو توكل كردیم و به سوى تو بازگشتیم، و همه فرجامها بسوى تو است! (۴)
پروردگارا! ما را مایه گمراهى كافران قرار مده، و ما را ببخش، اى پروردگار ما كه تو عزیز و حكیمى!» (۵)
(آرى) براى شما در زندگى آنها اسوه حسنه (و سرمشق نیكویى) بود، براى كسانى كه امید به خدا و روز قیامت دارند; و هر كس سرپیچى كند به خویشتن ضرر زده است، زیرا خداوند بىنیاز و شایسته ستایش است! (۶)
امید است خدا میان شما و كسانى از مشركین كه با شما دشمنى كردند (از راه اسلام) پیوند محبت برقرار كند; خداوند تواناست و خداوند آمرزنده و مهربان است. (۷)
خدا شما را از نیكى كردن و رعایت عدالت نسبت به كسانى كه در راه دین با شما پیكار نكردند و از خانه و دیارتان بیرون نراندند نهى نمىكند; چرا كه خداوند عدالتپیشگان را دوست دارد. (۸)
تنها شما را از دوستى و رابطه با كسانى نهى مىكند كه در امر دین با شما پیكار كردند و شما را از خانه هایتان بیرون راندند یا به بیرونراندن شما كمك كردند و هر كس با آنان رابطه دوستى داشته باشد ظالم و ستمگر است! (۹)
اى كسانى كه ایمان آوردهاید! هنگامى كه زنان باایمان بعنوان هجرت نزد شما آیند، آنها را آزمایش كنید -خداوند به ایمانشان آگاهتر است- هرگاه آنان را مؤمن یافتید، آنها را بسوى كفار بازنگردانید; نه آنها براى كفار حلالند و نه كفار براى آنها حلال; و آنچه را همسران آنها (براى ازدواج با این زنان) پرداختهاند به آنان بپردازید; و گناهى بر شما نیست كه با آنها ازدواج كنید هرگاه مهرشان را به آنان بدهید و هرگز زنان كافر را در همسرى خود نگه ندارید (و اگر كسى از زنان شما كافر شد و به بلاد كفر فرار كرد،) حق دارید مهرى را كه پرداختهاید مطالبه كنید همانگونه كه آنها حق دارند مهر زنانشان را كه از آنان جدا شدهاند) از شما مطالبه كنند; این حكم خداوند است كه در میان شما حكم مىكند، و خداوند دانا و حكیم است! (۱۰)
و اگر بعضى از همسران شما از دستتان بروند (و به سوى كفار بازگردند) و شما در جنگى بر آنان پیروز شدید و غنایمى گرفتید، به كسانى كه همسرانشان رفتهاند، همانند مهرى را كه پرداختهاند بدهید; و از (مخالفت) خداوندى كه همه به او ایمان دارید بپرهیزید! (۱۱)
اى پیامبر! هنگامى كه زنان مؤمن نزد تو آیند و با تو بیعت كنند كه چیزى را شریك خدا قرار ندهند، دزدى و زنا نكنند، فرزندان خود را نكشند، تهمت و افترایى پیش دست و پاى خود نیاورند و در هیچ كار شایستهاى مخالفت فرمان تو نكنند، با آنها بیعت كن و براى آنان از درگاه خداوند آمرزش بطلب كه خداوند آمرزنده و مهربان است! (۱۲)
اى كسانى كه ایمان آوردهاید! با قومى كه خداوند آنان را مورد غضب قرار داده دوستى نكنید; آنان از آخرت مایوسند همانگونه كه كفار مدفون در قبرها مایوس مىباشند! (۱۳)
