به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
حم (۱)
این كتابى است كه از سوى خداوند رحمان و رحیم نازل شده است; (۲)
كتابى كه آیاتش هر مطلبى را در جاى خود بازگو كرده، در حالى كه فصیح و گویاست براى جمعیتى كه آگاهند! (۳)
قرآنى كه بشارت دهنده و بیم دهنده است; ولى بیشتر آنان روى گردان شدند; از این رو چیزى نمى شنوند! (۴)
آنها گفتند: «قلبهاى ما نسبت به آنچه ما را به آن دعوت مىكنى در پوششهایى قرار گرفته و در گوشهاى ما سنگینى است، و میان ما و تو حجابى وجود دارد; پس تو بدنبال عمل خود باش، ما هم براى خود عمل مىكنیم!» (۵)
بگو: من فقط انسانى مثل شما هستم; این حقیقت بر من وحى مىشود كه معبود شما معبودى یگانه است; پس تمام توجه خویش را به او كنید و از وى آمرزش طلبید; واى بر مشركان! (۶)
همانها كه زكات را نمى پردازند، و آخرت را منكرند! (۷)
اما كسانى كه ایمان آورده و كارهاى شایسته انجام دادند، پاداشى دائمى دارند! (۸)
بگو: آیا شما به آن كس كه زمین را در دو روز آفرید كافر هستید و براى او همانندهایى قرارمىدهید؟! او پروردگار جهانیان است! (۹)
او در زمین كوههاى استوارى قرار داد و بركاتى در آن آفرید و مواد غذایى آن را مقدر فرمود، - ینها همه در چهار روز بود- درست به اندازه نیاز تقاضا كنندگان! (۱۰)
سپس به آفرینش آسمان پرداخت، در حالى كه بصورت دود بود; به آن و به زمین دستور داد: سخللّهبه وجود آیید (و شكل گیرید)، خواه از روى اطاعت و خواه اكراه!» آنها گفتند: «ما از روى طاعت مىآییم (و شكل مىگیریم)!» (۱۱)
در این هنگام آنها را بصورت هفت آسمان در دو روز آفرید، و در هر آسمانى كار آن (آسمان) را وحى (و مقرر) فرمود، و آسمان پایین را با چراغهایى ( ستارگان) زینت بخشیدیم، و (با شهابها از رخنه شیاطین) حفظ كردیم، این است تقدیر خداوند توانا و دانا! (۱۲)
اگر آنها روىگردان شوند، بگو: من شما را از صاعقهاى همانند صاعقه عاد و ثمود مىترسانم! (۱۳)
در آن هنگام كه رسولان از پیش رو و پشت سر (و از هر سو) به سراغشان آمدند (و آنان را دعوت كردند) كه جز خدا را نپرستید آنها گفتند: «اگر پروردگار ما مىخواست فرشتگانى نازل مىكرد; از این رو ما به آنچه شما مبعوث به آن هستید كافریم!» (۱۴)
اما قوم عاد بناحق در زمین تكبر ورزیدند و گفتند: «چه كسى از ما نیرومندتر است؟!»آیا نمىدانستند خداوندى كه آنان را آفریده از آنها قویتر است؟ و (به خاطر این پندار) پیوسته آیات ما را انكار مىكردند. (۱۵)
سرانجام تندبادى شدید و هولانگیز و سرد و سخت در روزهایى شوم و پرغبار بر آنها فرستادیم تا عذاب خواركننده را در زندگى دنیا به آنها بچشانیم; و عذاب آخرت از آن هم خواركنندهتر است، و (از هیچ طرف) یارى نمىشوند! (۱۶)
اما ثمود را هدایت كردیم، ولى آنها نابینایى را بر هدایت ترجیح دادند; به همین جهت صاعقه -آن عذاب خواركننده- به خاطر اعمالى كه انجام مىدادند آنها را فروگرفت! (۱۷)
و كسانى را كه ایمان آوردند و پرهیزگار بودند نجات بخشیدیم! (۱۸)
به خاطر بیاورید روزى را كه دشمنان خدا را جمع كرده به سوى دوزخ مىبرند،و صفوف پیشین را نگه مىدارند (تا صفهاى بعد به آنها ملحق شوند!) (۱۹)
وقتى به آن مىرسند، گوشها و چشمها و پوستهاى تنشان به آنچه مىكردند گواهى مىدهند. (۲۰)
آنها به پوستهاى تنشان مىگویند: «چرا بر ضد ما گواهى دادید؟!» آنها جواب مىدهند: «همان خدایى كه هر موجودى را به نطق درآورده ما را گویا ساخته ; و او شما را نخستین بار آفرید، و بازگشتتان بسوى اوست! (۲۱)
شما اگر گناهانتان را مخفى مىكردید نه بخاطر این بود كه از شهادت گوش و چشمها و پوستهاى تنتان بیم داشتید، بلكه شما گمان مىكردید كه خداوند بسیارى از اعمالى را كه انجام مىدهید نمىداند! (۲۲)
آرى این گمان بدى بود كه درباره پروردگارتان داشتید و همان موجب هلاكت شما گردید، و سرانجام از زیانكاران شدید! (۲۳)
اگر صبر كنند (یا نكنند، به هر حال) دوزخ جایگاه آنهاست; و اگر تقاضاى عفو كنند، مورد عفو قرار نمىگیرند! (۲۴)
ما براى آنها همنشینانى (زشت سیرت) قرار دادیم كه زشتیها را از پیش رو و پشت سر آنها در نظرشان جلوه دادند; و فرمان الهى در باره آنان تحقق یافت و به سرنوشت اقوام گمراهى از جن و انس كه قبل از آنها بودند گرفتار شدند; آنها مسلما زیانكار بودند! (۲۵)
كافران گفتند: «گوش به این قرآن فراندهید; و به هنگام تلاوت آن جنجال كنید، شاید پیروز شوید!» (۲۶)
به یقین به كافران عذاب شدیدى مى چشمانیم، و آنها را به بدترین اعمالى كه انجام مى دادند كیفر مىدهیم! (۲۷)
این آتش كیفر دشمنان خدا است، سراى جاویدشان در آن خواهد بود، كیفرى است بخاطر اینكه آیات ما را انكار مىكردند. (۲۸)
كافران گفتند: «پروردگارا! آنهایى كه از جن و انس ما را گمراه كردند به ما نشان ده تا زیر پاى خود نهیم (و لگدمالشان كنیم) تا از پست ترین مردم باشند!» (۲۹)
به یقین كسانى كه گفتند: «پروردگار ما خداوند یگانه است!» سپس استقامت كردند، فرشتگان بر آنان نازل مىشوند كه: «نترسید و غمگین مباشید، و بشارت باد بر شما به آن بهشتى كه به شما وعده داده شده است! (۳۰)
ما یاران و مددكاران شما در زندگى دنیا و آخرت هستیم; و براى شما هر چه دلتان بخواهد در بهشت فراهم است، و هر چه طلب كنید به شما داده مىشود! (۳۱)
اینها وسیله پذیرایى از سوى خداوند غفور و رحیم است!» (۳۲)
چه كسى خوش گفتارتر است از آن كس كه دعوت به سوى خدا مىكند و عمل صالح انجام مىدهد و مىگوید: «من از مسلمانانم»؟! (۳۳)
هرگز نیكى و بدى یكسان نیست; بدى را با نیكى دفع كن، ناگاه (خواهى دید) همان كس كه میان تو و او دشمنى است، گویى دوستى گرم و صمیمى است! (۳۴)
اما جز كسانى كه داراى صبر و استقامتند به این مقام نمىرسند، و جز كسانى كه بهره عظیمى (از ایمان و تقوا) دارند به آن نایل نمىگردند! (۳۵)
و هرگاه وسوسه هایى از شیطان متوجه تو گردد، از خدا پناه بخواه كه او شنوده و داناست! (۳۶)
و از نشانه هاى او، شب و روز و خورشید و ماه است; براى خورشید و ماه سجده نكنید، براى خدایى كه آفریننده آنهاست سجده كنید اگر مىخواهید او را بپرستید! (۳۷)
و اگر (از عبادت پروردگار) تكبر كنند، كسانى كه نزد پروردگار تو هستند شب و روز براى او تسبیح مىگویند و خسته نمىشوند! (۳۸)
و از آیات او این است كه زمین را خشك (و بىجان) مىبینى، اما هنگامى كه آب (باران) بر آن مىفرستیم به جنبش درمىآید و نمو مىكند; همان كسى كه آن را زنده كرد، مردگان را نیز زنده مىكند; او بر هر چیز تواناست! (۳۹)
كسانى كه آیات ما را تحریف مىكنند بر ما پوشیده نخواهند بود! آیا كسى كه در آتش افكنده مىشود بهتر است یا كسى كه در نهایت امن و امان در قیامت به عرصه محشر مىآید؟! هر كارى مىخواهید بكنید، او به آنچه انجام مىدهید بیناست! (۴۰)
کسانى كه به این ذكر ( قرآن) هنگامى كه به سراغشان آمد كافر شدند (نیز بر ما مخفى نخواهد ماند)! و این كتابى است قطعا شكست ناپذیر... (۴۱)
كه هیچ گونه باطلى، نه از پیش رو و نه از پشت سر، به سراغ آن نمىآید; چرا كه از سوى خداوند حكیم و شایسته ستایش نازل شده است! (۴۲)
آنچه به ناروا درباره تو مىگویند همان است كه درباره پیامبران قبل از تو نیز گفته شده; پروردگار تو داراى مغفرت و (هم) داراى مجازات دردناكى است! (۴۳)
هرگاه آن را قرآنى عجمى قرار مىدادیم حتما مىگفتند: «چرا آیاتش روشن نیست؟! قرآن عجمى از پیغمبرى عربى؟!» بگو: «این (كتاب) براى كسانى كه ایمان آوردهاند هدایت و درمان است; ولى كسانى كه ایمان نمىآورند، در گوشهایشان سنگینى است و گویى نابینا هستند و آن را نمىبینند; آنها (همچون كسانى هستند كه گوئى) از راه دور صدا زده مىشوند!» (۴۴)
ما به موسى كتاب آسمانى دادیم; سپس در آن اختلاف شد; و اگر فرمانى از ناحیه پروردگارت در این باره صادر نشده بود (كه باید به آنان مهلت داد تا اتمام حجت شود)، در میان آنها داورى مىشد (و به كیفر مىرسیدند); ولى آنها هنوز درباره آن شكى تهمت انگیز دارند! (۴۵)
كسى كه عمل صالحى انجام دهد، سودش براى خود اوست; و هر كس بدى كند، به خویشتن بدى كرده است; و پروردگارت هرگز به بندگان ستم نمىكند! (۴۶)
علم به قیامت (و لحظه وقوع آن) تنها به خدا بازمىگردد; هیچ میوهاى از غلاف خود خارج نمىشود، و هیچ زنى باردار نمىگردد و وضع حمل نمىكند مگر به علم او; و آن روز كه آنها را ندا مىدهد (و مىگوید:) كجایند شریكانى كه براى من مىپنداشتید؟! مىگویند: «(پروردگارا!) ما عرضه داشتیم كه هیچ گواهى بر گفته خود نداریم!» (۴۷)
و همه معبودانى را كه قبلا مىخواندند محو و گم مىشوند; و مىدانند هیچ گریزگاهى ندارند! (۴۸)
انسان هرگز از تقاضاى نیكى (و نعمت) خسته نمىشود; و هرگاه شر و بدى به او رسد، بسیار مایوس و نومید مىگردد! (۴۹)
و هرگاه او را رحمتى از سوى خود بعد از ناراحتى كه به او رسیده بچشانیم مىگوید: «این بخاطر شایستگى و استحقاق من بوده، و گمان نمىكنم قیامت برپا شود; و (بفرض كه قیامتى باشد،) هرگاه بسوى پروردگارم بازگردانده شوم، براى من نزد او پاداشهاى نیك است. ما كافران را از اعمالى كه انجام دادهاند (بزودى) آگاه خواهیم كرد و از عذاب شدید به آنها مىچشانیم. (۵۰)
و هرگاه به انسان (غافل و بىخبر) نعمت دهیم، روى مىگرداند و به حال تكبر از حق دور مىشود; ولى هرگاه مختصر ناراحتى به او رسد، تقاضاى فراوان و مستمر (براى بر طرف شدن آن) دارد! (۵۱)
بگو: «به من خبر دهید اگر این قرآن از سوى خداوند باشد و شما به آن كافر شوید، چه كسى گمراهتر خواهد بود از كسى كه در مخالفت شدیدى قرار دارد؟! (۵۲)
به زودى نشانه هاى خود را در اطراف جهان و در درون جانشان به آنها نشان مىدهیم تا براى آنان آشكار گردد كه او حق است; آیا كافى نیست كه پروردگارت بر همه چیز شاهد و گواه است؟ ! (۵۳)
آگاه باشید كه آنها از لقاى پروردگارشان در شك و تردیدند; و آگاه باشید كه خداوند به همه چیز احاطه دارد! (۵۴)
