به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
ص، سوگند به قرآنى كه داراى ذكر است (كه این كتاب، معجزه الهى است). (1)
ولى كافران گرفتار غرور اختلافند! (۲)
چه بسیار اقوامى را كه پیش از آنها هلاك كردیم; و به هنگام نزول عذاب فریاد مىزدند (و كمك مىخواستند) ولى وقت نجات گذشته بود! (۳)
آنها تعجب كردند كه پیامبر بیمدهنده اى از میان آنان به سویشان آمده; و كافران گفتند: این ساحر بسیار دروغگویى است! (۴)
آیا او بجاى این همه خدایان، خداى واحدى قرار داده؟! این براستى چیز عجیبى است!» (۵)
سركردگان آنها بیرون آمدند و گفتند: «بروید و خدایانتان را محكم بچسبید، این چیزى است كه خواستهاند (شما را گمراه كنند)! (۶)
ما هرگز چنین چیزى در آیین دیگرى نشنیدهایم; این تنها یك آئین ساختگى است! (۷)
آیا از میان همه ما، قرآن تنها بر او ( محمد) نازل شده؟!» آنها در حقیقت در اصل وحى من تردید دارند، بلكه آنان هنوز عذاب الهى را نچشیدهاند (كه این چنین گستاخانه سخن مىگویند)! (۸)
مگر خزاین رحمت پروردگار توانا و بخشنده ات نزد آنهاست (تا به هر كس میل دارند بدهند)؟! (۹)
یا اینكه مالكیت و حاكمیت آسمانها و زمین و آنچه میان این دو است از آن آنهاست؟! (اگر چنین است) با هر وسیله ممكن به آسمانها بروند (و جلو نزول وحى را بر قلب پاك محمد بگیرند)! (1۰)
(آرى) اینها لشكر كوچك شكستخوردهاى از احزابند! (11)
پیش از آنان قوم نوح و عاد و فرعون صاحب قدرت (پیامبران ما را) تكذیب كردند! (1۲)
و (نیز) قوم ثمود و لوط و اصحاب الایكه ( قوم شعیب)، اینها احزابى بودند (كه به تكذیب پیامبران برخاستند)! (1۳)
هر یك (از این گروهها) رسولان را تكذیب كردند، و عذاب الهى درباره آنان تحقق یافت! (1۴)
اینها (با این اعمالشان) جز یك صیحه آسمانى را انتظار نمىكشند كه هیچ مهلت و بازگشتى براى آن وجود ندارد (و همگى را نابود مىسازد)! (1۵)
آنها (از روى خیره سرى) گفتند: «پروردگارا! بهره ما را از عذاب هر چه زودتر قبل از روز حساب به ما ده!» (1۶)
در برابر آنچه مى گویند شكیبا باش، و به خاطر بیاور بنده ما داوود صاحب قدرت را، كه او بسیار توبهكننده بود! (1۷)
ما كوهها را مسخر او ساختیم كه هر شامگاه و صبحگاه با او تسبیح مىگفتند! (1۸)
پرندگان را نیز دسته جمعى مسخر او كردیم (تا همراه او تسبیح خدا گویند);و همه اینها بازگشتكننده به سوى او بودند! (1۹)
و حكومت او را استحكام بخشیدیم، (هم) دانش به او دادیم و (هم) داورى عادلانه! (۲۰)
آیا داستان شاكیان هنگامى كه از محراب (داوود) بالا رفتند به تو رسیده است؟! (۲1)
در آن هنگام كه (بى مقدمه) بر او وارد شدند و او از دیدن آنها وحشت كرد; گفتند: «نترس، دو نفر شاكى هستیم كه یكى از ما بر دیگرى ستم كرده; اكنون در میان ما بحق داورى كن و ستم روا مدار و ما را به راه راست هدایت كن! (۲۲)
این برادر من است; و او نود و نه میش دارد و من یكى بیش ندارم اما او اصرار مىكند كه: این یكى را هم به من واگذار; و در سخن بر من غلبه كرده است!» (۲۳)
(داوود) گفت: «مسلما او با درخواست یك میش تو براى افزودن آن به میشهایش، بر تو ستم نموده; و بسیارى از شریكان (و دوستان) به یكدیگر ستم مىكنند، مگر كسانى كه ایمان آورده و اعمال صالح انجام دادهاند; اما عده آنان كم است!» داوود دانست كه ما او را (با این ماجرا) آزمودهایم، از این رو از پروردگارش طلب آمرزش نمود و به سجده افتاد و توبه كرد. (۲۴)
ما این عمل را بر او بخشیدیم; و او نزد ما داراى مقامى والا و سرانجامى نیكوست! (۲۵)
اى داوود! ما تو را خلیفه و (نماینده خود) در زمین قرار دادیم; پس در میان مردم بحق داورى كن، و از هواى نفس پیروى مكن كه تو را از راه خدا منحرف سازد; كسانى كه از راه خدا گمراه شوند، عذاب شدیدى بخاطر فراموش كردن روز حساب دارند! (۲۶)
ما آسمان و زمین و آنچه را میان آنهاست بیهوده نیافریدیم; این گمان كافران است; واى بر كافران از آتش (دوزخ)! (۲۷)
آیا كسانى را كه ایمان آورده و كارهاى شایسته انجام دادهاند همچون مفسدان در زمین قرار مىدهیم، یا پرهیزگاران را همچون فاجران؟! (۲۸)
این كتابى است پربركت كه بر تو نازل كردهایم تا در آیات آن تدبر كنند و خردمندان متذكر شوند! (۲۹)
ما سلیمان را به داوود بخشیدیم; چه بنده خوبى! زیرا همواره به سوى خدا بازگشت مىكرد (و به یاد او بود)! (۳۰)
به خاطر بیاور هنگامى را كه عصرگاهان اسبان چابك تندرو را بر او عرضه داشتند، (۳1)
گفت: «من این اسبان را بخاطر پروردگارم دوست دارم (و مىخواهم از آنها در جهاد استفاده كنم»، او همچنان به آنها نگاه مىكرد) تا از دیدگانش پنهان شدند. (۳۲)
(آنها به قدرى جالب بودند كه گفت:) بار دیگر آنها را نزد من بازگردانید! و دست به ساقها و گردنهاى آنها كشید (و آنها را نوازش داد). (۳۳)
ما سلیمان را آزمودیم و بر تخت او جسدى افكندیم; سپس او به درگاه خداوند توبه كرد. (۳۴)
گفت: پروردگارا! مرا ببخش و حكومتى به من عطا كن كه بعد از من سزاوار هیچ كس نباشد، كه تو بسیار بخشندهاى! (۳۵)
پس ما باد را مسخر او ساختیم تا به فرمانش بنرمى حركت كند و به هر جا او مى خواهد برود! (۳۶)
و شیاطین را مسخر او كردیم، هر بنا و غواصى از آنها را! (۳۷)
و گروه دیگرى (از شیاطین) را در غل و زنجیر (تحت سلطه او) قرار دادیم، (۳۸)
(و به او گفتیم:) این عطاى ما است، به هر كس مىخواهى (و صلاح مىبینى) ببخش، و از هر كس مىخواهى امساك كن، و حسابى بر تو نیست (تو امین هستى)! (۳۹)
و براى او ( سلیمان) نزد ما مقامى ارجمند و سرانجامى نیكوست! (۴۰)
به خاطر بیاور بنده ما ایوب را، هنگامى كه پروردگارش را خواند (و گفت: پروردگارا!) شیطان مرا به رنج و عذاب افكنده است. (۴1)
(به او گفتیم:) پاى خود را بر زمین بكوب! این چشمه آبى خنك براى شستشو و نوشیدن است! (۴۲)
و خانوادهاش را به او بخشیدیم، و همانند آنها را بر آنان افزودیم، تا رحمتى از سوى ما باشد و تذكرى براى اندیشمندان. (۴۳)
(و به او گفتیم:) بستهاى از ساقه هاى گندم (یا مانند آن) را برگیر و با آن (همسرت را) بزن و سوگند خود را مشكن! ما او را شكیبا یافتیم; چه بنده خوبى كه بسیار بازگشت كننده (به سوى خدا) بود! (۴۴)
و به خاطر بیاور بندگان ما ابراهیم و اسحاق و یعقوب را، صاحبان دستها(ى نیرومند) و چشمها(ى بینا)! (۴۵)
ما آنها را با خلوص ویژهاى خالص كردیم، و آن یادآورى سراى آخرت بود! (۴۶)
و آنها نزد ما از برگزیدگان و نیكانند! (۴۷)
و به خاطر بیاور «اسماعیل» و «الیسع» و «ذا الكفل» را كه همه از نیكان بودند! (۴۸)
این یك یادآورى است، و براى پرهیزكاران فرجام نیكویى است: (۴۹)
باغهاى جاویدان بهشتى كه درهایش به روى آنان گشوده است، (۵۰)
در حالى كه در آن بر تختها تكیه كردهاند و میوههاى بسیار و نوشیدنیها در اختیار آنان است! (۵1)
و نزد آنان همسرانى است كه تنها چشم به شوهرانشان دوخته اند، و همسن و سالند! (۵۲)
این همان است كه براى روز حساب به شما وعده داده مىشود (وعدهاى تخلف ناپذیر)! (۵۳)
این روزى ما است كه هرگز آن را پایانى نیست! (۵۴)
این (پاداش پرهیزگاران است)، و براى طغیانگران بدترین محل بازگشت است: (۵۵)
دوزخ، كه در آن وارد مىشوند; و چه بستر بدى است! (۵۶)
این نوشابه «حمیم» و «غساق» است ( دو مایع سوزان و تیره رنگ) كه باید از آن بچشند! (۵۷)
و جز اینها كیفرهاى دیگرى همانند آن دارند! (۵۸)
(به آنان گفته مىشود:) این گروهى است كه همراه شما وارد دوزخ مىشوند (اینها همان سران گمراهیند); خوشامد بر آنها مباد، همگى در آتش خواهند سوخت! (۵۹)
آنها (به رؤساى خود) مىگویند: «بلكه خوشامد بر شما مباد كه این عذاب را شما براى ما فراهم ساختید! چه بد قرارگاهى است اینجا!» (۶۰)
(سپس) مىگویند: «پروردگارا! هر كس این عذاب را براى ما فراهم ساخته، عذابى مضاعف در آتش بر او بیفزا!» (۶1)
آنها مىگویند: «چرا مردانى را كه ما از اشرار مىشمردیم (در اینجا، در آتش دوزخ) نمىبینیم؟! (۶۲)
آیا ما آنان را به مسخره گرفتیم یا (به اندازهاى حقیرند كه) چشمها آنها را نمىبیند؟! (۶۳)
این یك واقعیت است گفتگوهاى خصمانه دوزخیان! (۶۴)
بگو: «من تنها یك بیم دهنده ام; و هیچ معبودى جز خداوند یگانه قهار نیست! (۶۵)
روردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آن دو است، پروردگار عزیز و غفار!» (۶۶)
بگو: «این خبرى بزرگ است، (۶۷)
كه شما از آن روىگردانید! (۶۸)
من از ملا اعلى (و فرشتگان عالم بالا) به هنگامى كه (درباره آفرینش آدم) مخاصمه مى كردند خبر ندارم! (۶۹)
تنها چیزى كه به من وحى مى شود این است كه من انذاركننده آشكارى هستم!» (۷۰)
و به خاطر بیاور هنگامى را كه پروردگارت به فرشتگان گفت: «من بشرى را از گل مىآفرینم! (۷1)
نگامى كه آن را نظام بخشیدم و از روح خود در آن دمیدم، براى او به سجده افتید!» (۷۲)
در آن هنگام همه فرشتگان سجده كردند، (۷۳)
جز ابلیس كه تكبر ورزید و از كافران بود! (۷۴)
گفت: «اى ابلیس! چه چیز مانع تو شد كه بر مخلوقى كه با قدرت خود او را آفریدم سجده كنى؟ ! آیا تكبر كردى یا از برترینها بودى؟! (برتر از اینكه فرمان سجود به تو داده شود!)» (۷۵)
گفت: «من از او بهترم; مرا از آتش آفریدهاى و او را از گل!» (۷۶)
فرمود: «از آسمانها (و صفوف ملائكه) خارج شو، كه تو رانده درگاه منى! (۷۷)
و مسلما لعنت من بر تو تا روز قیامت خواهد بود! (۷۸)
گفت: «پروردگارا! مرا تا روزى كه انسانها برانگیخته مىشوند مهلت ده!» (۷۹)
فرمود: «تو از مهلت دادهشدگانى، (۸۰)
ولى تا روز و زمان معین!» (۸1)
گفت: «به عزتت سوگند، همه آنان را گمراه خواهم كرد، (۸۲)
مگر بندگان خالص تو، از میان آنها!» (۸۳)
فرمود: «به حق سوگند، و حق مىگویم، (۸۴)
كه جهنم را از تو و هر كدام از آنان كه از تو پیروى كند، پر خواهم كرد!» (۸۵)
(اى پیامبر!) بگو: «من براى دعوت نبوت هیچ پاداشى از شما نمىطلبم، و من از متكلفین نیستم! (سخنانم روشن و همراه با دلیل است!)» (۸۶)
این (قرآن) تذكرى براى همه جهانیان است; (۸۷)
و خبر آن را بعد از مدتى مىشنوید! (۸۸)
