به نام خداوند بخشنده مهربان
قسم به صبحگاه (هنگامي که خدا جهان را به نور خورشيد تابان روشن مي‌سازد). ( 1 )
و قسم به ده شب (اول ذيحجه که بندگان خدا به دعا و ذکر مشغولند). ( 2 )
قسم به حق جفت (که کليه موجودات عالم است) و به حقّ فرد (که ذات يکتاي خداست. ( (3)
و قسم به شب تار هنگامي که برود. ( 4 )
آيا در اين امور که (قسم به آنها ياد شد) نزد اهل خرد لياقت سوگند نيست؟ ( 5 )
آيا نديدي که خداي تو با عاد (قوم هود) چه کرد؟ ( 6 )
و نيز به اهل شهر ارم (يا قوم ارم) که صاحب قدرت و عظمت بودند چگونه کيفر داد؟ ( 7 )
در صورتي که مانند آن شهري (در استحکام و بزرگي و تنعّم) در بلاد عالم ساخته نشده بود. ( 8 )
و نيز به قوم ثمود که در دل آن وادي سنگ را شکافته و کاخها بر خود از سنگ مي‌ساختند چه کيفر سخت داد؟ ( 9 )
و نيز فرعون (و فرعونيان) را که صاحب قدرت و سپاه بسيار بود (چگونه به درياي هلاک غرق نمود). ( 10 )
آنان که در روي زمين ظلم و طغيان کردند. ( 11 )
و بسيار فساد و فتنه انگيختند. ( 12 )
تا آنکه خداي تو بر آنها تازيانه عذاب پي در پي فرستاد. ( 13 )
خداي تو البته در کمينگاه (ستمکاران) است. ( 14 )
اما انسان (کم ظرف ضعيف بي صبر) چون خدا او را براي آزمايش و امتحان کرامت و نعمتي بخشد در آن حال (مغرور ناز و نعمت شود و) گويد: خدا مرا عزيز و گرامي داشت. ( 15 )
و چون او را باز براي آزمودن تنگ روزي کند (دلتنگ و غمين شود و) گويد: خدا مرا خوار گردانيد. ( 16 )
چنين نيست بلکه (به گناه بخل و طمع خوار شويد چون) هرگز يتيم نوازي نکنيد. ( 17 )
و فقير را بر سفره طعام خود به ميل و رغبت ننشانيد. ( 18 )
و مال ارث را به تمامي مي‌خوريد (و مراعات حق وارثان ضعيف مانند زنان و دختران و صغيران را نمي‌کنيد). ( 19 )
و سخت فريفته و مايل به مال دنيا مي‌باشيد (و به ثواب آخرت هيچ نمي‌پردازيد). ( 20 )
چنين نيستت (که دنيا طلبان پندارند روز قيامتي نيست) روزي کهه (از زلزله پي در پي) زمين به کلي خرد و متلاشي شود21)
و (آن هنگام امر) خدا و فرشتگان صف در صف به عرصه محشر آيند. ( 22 )
و آن روز جهنم را (پديد) بياورند، همان روز آدمي متذکر کار خود گردد، و آن تذکر چه سود به حال او بخشد؟ ( 23 )
(با حسرت و ندامت) گويد: اي کاش براي زندگاني ابدي امروزم کار خيري انجام مي‌دادم. (24)
و آن روز به مانند عذاب خدا هيچ کس عذاب نکند. ( 25 )
و به مانند به بند هلاک کشيدن او هيچ کس به بند نکشد. ( 26 )
(آن هنگام به اهل ايمان خطاب لطف رسد که) اي نفس (قدسي) مطمئن و دل آرام. ( 27 )
به حضور پروردگارت باز آي که تو خشنود به (نعمتهاي ابدي) او و او راضي از توست. ( 28 )
باز آي و در صف بندگان خاص من در آي. ( 29 )
و در بهشت من داخل شو. ( 30 )
