به نام خداوند بخشنده مهربان
(اي رسول ما) چون منافقان رياکار نزد تو آيند گويند که ما به يقين و حقيقت گواهي مي‌دهيم که تو رسول خدايي؛ و خدا مي‌داند که تو رسول اويي و خدا هم گواهي مي‌دهد که منافقان سخن دروغ مي‌گويند. ( 1 )
قسمهاي (دروغ) خود را سپر جان خويش (و مايه فريب خلق) قرار داده‌اند و بدين وسيله راه خدا را (به روي خلق) بسته‌اند، آنان آنچه مي‌کنند بسيار بد مي‌کنند. ( 2 )
اين (نفاق و بدکاريشان) براي آن است که آنها (به زبان) ايمان آوردند و سپس (به دل) کافر شدند، پس مُهر (قهر و ظلمت) بر دلهاشان نهاده شد تا هيچ (از حقايق ايمان) درک نکنند(3)
تو چون آن منافقان را مشاهده کني ظاهر و وجود جسماني آنها (به آراستگي فريبنده) تو را به شگفت آرد و اگر سخن گويند (بس خوش‌گفتار و چرب زبانند) به سخن‌هاشان گوش فرا خواهي داد (ولي از باطن و درون) گويي که چوبي خشک تکيه کرده بر ديوارند (و هيچ عقل و ايمان و معرفت ندارند. و چون در باطن نادرست و بدانديشند) هر صدايي بشنوند بر زيان خويش پندارند. دشمنان به حقيقت اينان هستند، از ايشان بر حذر باش، خدايشان بکشد، (از حق) به کجا بازگردانيده مي‌شوند؟ (4)
و هر گاه به آنها گويند: بياييد تا رسول خدا براي شما (از حق) آمرزش طلبد سر بپيچند و بنگري که با تکبر و نخوت (از حق) روي مي‌گردانند. ( 5 )
(اي رسول) تو (از خدا) بر آنان آمرزش بخواهي يا نخواهي به حالشان يکسان است خدا هرگز آنها را نمي‌بخشد که همانا قوم نابکار فاسق را خدا هيچ وقت (به راه سعادت) هدايت نخواهد کرد. ( 6 )
اينها همان مردم بدخواهند که مي‌گويند: بر اصحاب رسول خدا انفاق مال مکنيد تا (از گِردش) پراکنده شوند در صورتي که خدا را گنجهاي آسمانها و زمين است ليکن منافقان درک آن نمي‌کنند. ( 7 )
آنها (پنهاني با هم) مي‌گويند: اگر به مدينه مراجعت کرديم البته اربابان عزّت و ثروت، مسلمانان ذليل فقير را از شهر بيرون کنند، و حال آنکه عزّت مخصوص خدا و رسول و اهل ايمان است (و ذلّت خاصّ کافران) وليکن منافقان از اين معني آگه نيستند. ( 8 )
الا اي اهل ايمان، مبادا هرگز مال و فرزندانتان شما را از ياد خدا غافل سازند، و البته کساني که به امور دنيا از ياد خدا غافل شوند آنها به حقيقت زيانکاران عالمند. ( 9 )
و از آنچه روزي شما کرديم (در راه خدا) انفاق کنيد پيش از آنکه مرگ بر يکي از شما فرا رسد و در آن حال (به حسرت) بگويد: پروردگارا، چرا اجل مرا اندکي تأخير نينداختي تا صدقه و احسان بسيار کنم و از نکوکاران شوم؟! ( 10 )
و خدا هرگز اجل هيچ کس را از وقتش که فرا رسد تأخير نيفکند و خدا به هر چه کنيد آگاه است. ( 11 )
