به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
سوگند به بادهایى كه (ابرها را) به حركت درمىآورند، (۱)
سوگند به آن ابرها كه بار سنگینى (از باران را) با خود حمل مىكنند، (۲)
و سوگند به كشتیهایى كه به آسانى به حركت درمىآیند، (۳)
و سوگند به فرشتگانى كه كارها را تقسیم مىكنند، (۴)
(آرى سوگند به همه اینها) كه آنچه به شما وعده شده قطعا راست است; (۵)
و بىشك (رستاخیز) و جزاى اعمال واقعشدنى است! (۶)
قسم به آسمان كه داراى چین و شكنهاى زیباست، (۷)
كه شما (درباره قیامت) در گفتارى مختلف و گوناگونید! (۸)
(تنها) كسى از ایمان به آن منحرف مىشود كه از قبول حق سرباز مىزند! (۹)
كشته باد دروغگویان (و مرگ بر آنها)! (۱۰)
همانها كه در جهل و غفلت فرو رفتهاند، (۱۱)
و پیوسته سوال مىكنند: «روز جزا چه موقع است؟!» (۱۲)
(آرى) همان روزى است كه آنها را بر آتش مىسوزانند! (۱۳)
(و گفته مىشود:) بچشید عذاب خود را، این همان چیزى است كه براى آن شتاب داشتید! (۱۴)
به یقین، پرهیزگاران در باغهاى بهشت و در میان چشمهها قرار دارند، (۱۵)
و آنچه پروردگارشان به آنها بخشیده دریافت مىدارند، زیرا پیش از آن (در سراى دنیا) از نیكوكاران بودند! (۱۶)
آنها كمى از شب را مىخوابیدند، (۱۷)
و در سحرگاهان استغفار مىكردند، (۱۸)
و در اموال آنها حقى براى سائل و محروم بود! (۱۹)
و در زمین آیاتى براى جویندگان یقین است، (۲۰)
و در وجود خود شما (نیز آیاتى است); آیا نمىبینید؟! (۲۱)
و روزى شما در آسمان است و آنچه به شما وعده داده مىشود! (۲۲)
سوگند به پروردگار آسمان و زمین كه این مطلب حق است همان گونه كه شما سخن مىگویید! (۲۳)
آیا خبر مهمانهاى بزرگوار ابراهیم به تو رسیده است؟ (۲۴)
در آن زمان كه بر او وارد شدند و گفتند: «سلام بر تو!» او گفت: «سلام بر شما كه جمعیتى ناشناختهاید!» (۲۵)
سپس پنهانى به سوى خانواده خود رفت و گوساله فربه (و بریان شدهاى را براى آنها) آورد، (۲۶)
و نزدیك آنها گذارد، (ولى با تعجب دید دست بسوى غذا نمىبرند) گفت: «آیا شما غذا نمىخورید؟!» (۲۷)
و از آنها احساس وحشت كرد، گفتند: «نترس (ما رسولان و فرشتگان پروردگار توایم)!» و او را بشارت به تولد پسرى دانا دادند. (۲۸)
در این هنگام همسرش جلو آمد در حالى كه (از خوشحالى و تعجب) فریاد مىكشید به صورت خود زد و گفت: «(آیا پسرى خواهم آورد در حالى كه) پیرزنى نازا هستم؟!» (۲۹)
گفتند: «پروردگارت چنین گفته است، و او حكیم و داناست!» (۳۰)
(ابراهیم) گفت: «ماموریت شما چیست اى فرستادگان (خدا)؟» (۳۱)
گفتند: «ما به سوى قوم مجرمى فرستاده شدهایم... (۳۲)
تا بارانى از «سنگ - گل» بر آنها بفرستیم; (۳۳)
سنگهایى كه از ناحیه پروردگارت براى اسرافكاران نشان گذاشته شده است!» (۳۴)
ما مؤمنانى را كه در آن شهرها(ى قوم لوط) زندگى مىكردند (قبل از نزول عذاب) خارج كردیم، (۳۵)
ولى جز یك خانواده باایمان در تمام آنها نیافتیم! (۳۶)
و در آن (شهرهاى بلا دیده) نشانهاى روشن براى كسانى كه از عذاب دردناك مىترسند به جاى گذاردیم. (۳۷)
و در (زندگى) موسى نیز (نشانه و درس عبرتى بود) هنگامى كه او را با دلیلى آشكار به سوى فرعون فرستادیم; (۳۸)
اما او با تمام وجودش از وى روى برتافت و گفت: «این مرد یا ساحر است یا دیوانه!» (۳۹)
از این رو ما او و لشكریانش را گرفتیم و به دریا افكندیم در حالى كه در خور سرزنشبود! (۴۰)
و (همچنین) در سرگذشت «عاد» (آیتى است) در آن هنگام كه تندبادى بىباران بر آنها فرستادیم، (۴۱)
كه بر هیچ چیز نمىگذشت مگر اینكه آن را همچون استخوانهاى پوسیده مىساخت. (۴۲)
و نیز در سرگذشت قوم «ثمود» عبرتى است در آن هنگام كه به آنان گفته شد: «مدتى كوتاه بهرهمند باشید (و سپس منتظر عذاب)!» (۴۳)
آنها از فرمان پروردگارشان سرباز زدند، و صاعقه آنان را فراگرفت در حالى كه (خیره خیره) نگاه مىكردند (بىآنكه قدرت دفاع داشته باشند)! (۴۴)
چنان بر زمین افتادند كه توان برخاستن نداشتند و نتوانستند از كسى یارى طلبند! (۴۵)
همچنین قوم نوح را پیش از آنها هلاك كردیم، چرا كه قوم فاسقى بودند! (۴۶)
و ما آسمان را با قدرت بنا كردیم، و همواره آن را وسعت مىبخشیم! (۴۷)
و زمین را گستردیم، و چه خوب گسترانندهاى هستیم! (۴۸)
و از هر چیز دو جفت آفریدیم، شاید متذكر شوید! (۴۹)
پس به سوى خدا بگریزید، كه من از سوى او براى شما بیمدهندهاى آشكارم! (۵۰)
و با خدا معبود دیگرى قرار ندهید، كه من براى شما از سوى او بیمدهندهاى آشكارم! (۵۱)
این گونه است كه هیچ پیامبرى قبل از اینها بسوى قومى فرستاده نشد مگر اینكه گفتند: سخللّهاو ساحر است یا دیوانه!» (۵۲)
آیا یكدیگر را به آن سفارش مىكردند (كه همه چنین تهمتى بزنند)؟! نه، بلكه آنها قومى طغیانگرند. (۵۳)
حال كه چنین است از آنها روى بگردان كه هرگز در خور ملامت نخواهى بود; (۵۴)
و پیوسته تذكر ده، زیرا تذكر مؤمنان را سود مىبخشد. (۵۵)
من جن و انس را نیافریدم جز براى اینكه عبادتم كنند (و از این راه تكامل یابند و به من نزدیك شوند)! (۵۶)
هرگز از آنها روزى نمىخواهم، و نمىخواهم مرا اطعام كنند! (۵۷)
خداوند روزىدهنده و صاحب قوت و قدرت است! (۵۸)
و براى كسانى كه ستم كردند، سهم بزرگى از عذاب است همانند سهم یارانشان (از اقوام ستمگر پیشین); بنابر این عجله نكنند! (۵۹)
پس واى بر كسانى كه كافر شدند از روزى كه به آنها وعده داده مىشود! (۶۰)
