حم. (۱)

سوگند به كتاب مبین (و روشنگر)، (2)

كه ما آن را قرآنى فصیح و عربى قرار دادیم، شاید شما (آن را) درك كنید! (۳)

و آن در «ام‏الكتاب‏» ( لوح محفوظ) نزد ما بلندپایه و استوار است! (4)

آیا این ذكر ( قرآن) را از شما بازگیریم بخاطر اینكه قومى اسرافكارید؟! (5)

چه بسیار پیامبرانى كه (براى هدایت) در میان اقوام پیشین فرستادیم; (6)

ولى هیچ پیامبرى به سوى آنها نمى‏آمد مگر اینكه او را استهزا مى‏كردند. (7)

ولى ما كسانى را كه نیرومندتر از آنها بودند هلاك كردیم، و داستان پیشینیان گذشت. (۸)

هر گاه از آنان بپرسى: «چه كسى آسمانها و زمین را آفریده است؟» مسلما مى‏گویند: «خداوند قادر و دانا آنها را آفریده است‏»! (9)

همان كسى كه زمین را محل آرامش شما قرار داد، و براى شما در آن راه‏هایى آفرید باشد، كه هدایت شوید (و به مقصد برسید)! (۱۰)

همان كسى كه از آسمان آبى فرستاد بمقدار معین، و بوسیله آن سرزمین مرده را حیات بخشیدیم; همین گونه (در قیامت از قبرها) شما را خارج مى‏سازند! (۱۱)

و همان كسى كه همه زوجها را آفرید، وبراى شما از كشتیها و چهارپایان مركبهایى قرارداد كه بر آن سوار مى‏شوید، (۱2)

تا بر پشت آنها بخوبى قرار گیرید; سپس هنگامى كه بر آنها سوار شدید، نعمت پروردگارتان را متذكر شوید و بگویید: «پاك و منزه است كسى كه این را مسخر ما ساخت، وگرنه ما توانایى تسخیر آن را نداشتیم; (۱۳)

و ما به سوى پروردگارمان بازمى‏گردیم!» (۱4)

آنها براى خداوند از میان بندگانش جزئى قرار دادند (و ملائكه را دختران خدا خواندند); انسان كفران‏كننده آشكارى است! (۱5)

آیا از میان مخلوقاتش دختران را براى خود انتخاب كرده و پسران را براى شما برگزیده است؟! (۱6)

در حالى كه هرگاه یكى از آنها را به همان چیزى كه براى خداوند رحمان شبیه قرار داده ( به تولد دختر) بشارت دهند، صورتش (از فرط ناراحتى) سیاه مى‏شود و خشمگین مى‏گردد! (۱7)

آیا كسى را كه در لابلاى زینتها پرورش مى‏یابد و به هنگام جدال قادر به تبیین مقصود خود نیست (فرزند خدا مى‏خوانید)؟! (۱۸)

آنها فرشتگان را كه بندگان خداوند رحمانند مؤنث پنداشتند; آیا شاهد آفرینش آنها بوده اند؟ ! گواهى آنان نوشته مى‏شود و (از آن) بازخواست خواهند شد! (۱9)

آنان گفتند: «اگر خداوند رحمان مى‏خواست ما آنها را پرستش نمى‏كردیم!» ولى به این امر هیچ گونه علم و یقین ندارند و جز دروغ چیزى نمى‏گویند! (2۰)

یا اینكه ما كتابى پیش از این به آنان داده‏ایم و آنها به آن تمسك مى‏جویند؟! (2۱)

بلكه آنها مى‏گویند: «ما نیاكان خود را بر آئینى یافتیم، و ما نیز به پیروى آنان هدایت یافته‏ایم.; س‏ذللّه (22)

و این‏گونه در هیچ شهر و دیارى پیش از تو پیامبر انذاركننده‏اى نفرستادیم مگر اینكه ثروتمندان مست و مغرور آن گفتند: «ما پدران خود را بر آئینى یافتیم و به آثار آنان اقتدا مى‏كنیم.» (2۳)

(پیامبرشان) گفت: «آیا اگر من آیینى هدایت‏بخش‏تر از آنچه پدرانتان را بر آن یافتید آورده باشم (باز هم انكار مى‏كنید)؟!» گفتند: «(آرى،) ما به آنچه شما به آن فرستاده شده‏اید كافریم! س‏ذللّه (24)

به همین جهت از آنها انتقام گرفتیم; بنگر پایان كار تكذیب‏كنندگان چگونه بود! (25)

و به خاطر بیاور هنگامى را كه ابراهیم به پدرش ( عمویش آزر) و قومش گفت: «من از آنچه شما مى‏پرستید بیزارم. (26)

مگر آن كسى كه مرا آفریده، كه او هدایتم خواهد كرد!» (27)

او كلمه توحید را كلمه پاینده‏اى در نسلهاى بعد از خود قرار داد، شاید به سوى خدا باز گردند! (2۸)

ولى من این گروه و پدرانشان را از مواهب دنیا بهره‏مند ساختم تا حق و فرستاده آشكار (الهى) به سراغشان آمد; (29)

هنگامى كه حق به سراغشان آمد; گفتند: «این سحر است، و ما نسبت به آن كافریم‏»! (۳۰)

و گفتند: «چرا این قرآن بر مرد بزرگ (و ثروتمندى) از این دو شهر (مكه و طائف) ناز ل نشده است؟!» (۳۱)

آیا آنان رحمت پروردگارت را تقسیم مى‏كنند؟! ما معیشت آنها را در حیات دنیا در میانشان تقسیم كردیم و بعضى را بر بعضى برترى دادیم تا یكدیگر را مسخر كرده (و با هم تعاون نمایند); و رحمت پروردگارت از تمام آنچه جمع‏آورى مى‏كنند بهتر است! (۳2)

اگر (تمكن كفار از مواهب مادى) سبب نمى‏شد كه همه مردم امت واحد (گمراهى) شوند، ما براى كسانى كه به (خداوند) رحمان كافر مى‏شدند خانه‏هایى قرار مى‏دادیم با سقفهایى از نقره و نردبانهایى كه از آن بالا روند، (۳۳)

و براى خانه‏هایشان درها و تختهایى (زیبا و نقره‏اى) قرار مى‏دادیم كه بر آن تكیه كنند; (۳4)

و انواع زیورها; ولى تمام اینها بهره زندگى دنیاست، و آخرت نزد پروردگارت از آن پرهیزگاران است! (۳5)

و هر كس از یاد خدا روى‏گردان شود شیطان را به سراغ او میفرستیم پس همواره قرین اوست! (۳6)

و آنها ( شیاطین) این گروه را از راه خدا بازمى‏دارند، در حالى كه گمان مى‏كنند هدایت‏یافتگان حقیقى آنها هستند! (۳7)

تا زمانى كه (در قیامت) نزد ما حاضر شود مى‏گوید: اى كاش میان من و تو فاصله مشرق و مغرب بود; چه بد همنشینى بودى! (۳۸)

ولى به آنها مى‏گوییم:) هرگز این گفتگوها امروز به حال شما سودى ندارد، چرا كه ظلم كردید; و همه در عذاب مشتركید! (۳9)

(اى پیامبر!) آیا تو مى‏توانى سخن خود را به گوش كران برسانى، یا كوران و كسانى را كه در گمراهى آشكارى هستند هدایت كنى؟! (4۰)

و هرگاه تو را از میان آنها ببریم، حتما از آنان انتقام خواهیم گرفت; (4۱)

یا اگر (زنده بمانى و) و آنچه را (از عذاب) به آنان وعده داده‏ایم به تو نشان دهیم، باز ما بر آنها مسلطیم! (42)

آنچه را بر تو وحى شده محكم بگیر كه تو بر صراط مستقیمى. (4۳)

و این مایه یادآورى (و عظمت) تو و قوم تو است و بزودى سوال خواهید شد. (44)

از رسولانى كه پیش از تو فرستادیم بپرس: آیا غیر از خداوند رحمان معبودانى براى پرستش قرار دادیم؟! (45)

ما موسى را با آیات خود به سوى فرعون و درباریان او فرستادیم; (موسى به آنها) گفت: «من فرستاده پروردگار جهانیانم‏» (46)

ولى هنگامى كه او آیات ما را براى آنها آورد، به آن مى‏خندیدند! (47)

ما هیچ آیه (و معجزه‏اى) به آنان نشان نمى‏دادیم مگر اینكه از دیگرى بزرگتر (و مهمتر) بود; و آنها را به (انواع) عذاب گرفتار كردیم شاید بازگردند! (4۸)

(وقتى گرفتار بلا مى‏شدند مى)گفتند: «اى ساحر! پروردگارت را به عهدى كه با تو كرده بخوان (تا ما را از این بلا برهاند) كه ما هدایت خواهیم یافت (و ایمان مى‏آوریم)!» (49)

اما هنگامى كه عذاب را از آنها برطرف مى‏ساختیم پیمان خود را مى‏شكستند! (5۰)

فرعون در میان قوم خود ندا داد و گفت: «اى قوم من! آیا حكومت مصر از آن من نیست، و این نهرها تحت فرمان من جریان ندارد؟ آیا نمى‏بینید؟ (5۱)

مگر نه این است كه من از این مردى كه از خانواده و طبقه پستى است و هرگز نمى‏تواند فصیح سخن بگوید برترم؟ (52)

(اگر راست مى‏گوید) چرا دستبندهاى طلا به او داده نشده، یا اینكه چرا فرشتگان دوشادوش او نیامده‏اند (تا گفتارش را تایید كنند)؟! (5۳)

(فرعون) قوم خود را سبك شمرد، در نتیجه از او اطاعت كردند; آنان قومى فاسق بودند! (54)

اما هنگامى كه ما را به خشم آوردند، از آنها انتقام گرفتیم و همه را غرق كردیم. (55)

و آنها را پیشگامان (در عذاب) و عبرتى براى دیگران قرار دادیم. (56)

و هنگامى كه درباره فرزند مریم مثلى زده شد، ناگهان قوم تو بخاطر آن داد و فریاد راه انداختند. (57)

و گفتند: «آیا خدایان ما بهترند یا او ( مسیح)؟! (اگر معبودان ما در دوزخند، مسیح نیز در دوزخ است، چرا كه معبود واقع شده)!» ولى آنها این مثل را جز از طریق جدال (و لجاج) براى تو نزدند; آنان گروهى كینه‏توز و پرخاشگرند! (5۸)

مسیح فقط بنده‏ اى بود كه ما نعمت به او بخشیدیم و او را نمونه و الگوئى براى بنى اسرائیل قرار دادیم. (59)

و هرگاه بخواهیم به جاى شما در زمین فرشتگانى قرار مى‏دهیم كه جانشین (شما) گردند! (6۰)

و او ( مسیح) سبب آگاهى بر روز قیامت است. (زیرا نزول عیسى گواه نزدیكى رستاخیز است); هرگز در آن تردید نكنید; و از من پیروى كنید كه این راه مستقیم است! (6۱)

و شیطان شما را (از راه خدا) باز ندارد، كه او دشمن آشكار شماست! (62)

و هنگامى كه عیسى دلایل روشن (براى آنها) آورد گفت: «من براى شما حكمت آورده‏ام، و آمده‏ام تا برخى از آنچه را كه در آن اختلاف دارید روشن كنم; پس تقواى الهى پیشه كنید و از من اطاعت نمایید! (6۳)

خداوند پروردگار من و پروردگار شماست; (تنها) او را پرستش كنید كه راه راست همین است! س‏ذللّه (64)

ولى گروه‏هایى از میان آنها (درباره مسیح) اختلاف كردند (و بعضى او را خدا پنداشتند); واى بر كسانى كه ستم كردند از عذاب روزى دردناك! (65)

آیا جز این انتظار دارند كه قیامت ناگهان به سراغشان آید در حالى كه نمى‏فهمند؟ (66)

دوستان در آن روز دشمن یكدیگرند، مگر پرهیزگاران! (67)

اى بندگان من! امروز نه ترسى بر شماست و نه اندوهگین مى‏شوید! (6۸)

همان كسانى كه به آیات ما ایمان آوردند و تسلیم بودند. (69)

(به آنها خطاب مى‏شود:) شما و همسرانتان در نهایت شادمانى وارد بهشت شوید! (7۰)

(این در حالى است كه) ظرفها(ى غذا) و جامهاى طلائى (شراب طهور) را گرداگرد آنها مى‏گردانند; و در آن (بهشت) آنچه دلها مى‏خواهد و چشمها از آن لذت مى‏برد موجود است; و شما همیشه در آن خواهید ماند! (7۱)

این بهشتى است كه شما وارث آن مى‏شوید بخاطر اعمالى كه انجام مى‏دادید! (72)

و در آن براى شما میوه‏هاى فراوان است كه از آن مى‏خورید. (7۳)

(ولى) مجرمان در عذاب دوزخ جاودانه مى‏مانند. (74)

هرگز عذاب آنان تخفیف نمى‏یابد، و در آنجا از همه چیز مایوسند. (75)

ما به آنها ستم نكردیم، آنان خود ستمكار بودند! (76)

آنها فریاد مى‏كشند: «اى مالك دوزخ! (اى كاش) پروردگارت ما را بمیراند (تا آسوده شویم)! س‏ذللّه مى‏گوید: «شما در این جا ماندنى هستید!» (77)

ما حق را براى شما آوردیم; ولى بیشتر شما از حق كراهت داشتید! (7۸)

بلكه آنها تصمیم محكم بر توطئه گرفتند; ما نیز اراده محكمى (درباره آنها) داریم! (79)

آیا آنان مى‏پندارند كه ما اسرار نهانى و سخنان درگوشى آنان را نمى‏شنویم؟ آرى، رسولان (و فرشتگان) ما نزد آنها هستند و مى‏نویسند! (۸۰)

بگو: «اگر براى خداوند فرزندى بود، من نخستین پرستنده او بودم!» (۸۱)

منزه است پروردگار آسمانها و زمین، پروردگار عرش، از توصیفى كه آنها مى‏كنند! (۸2)

آنان را به حال خود واگذار تا در باطل غوطه‏ور باشند و سرگرم بازى شوند تا روزى را كه به آنها وعده داده شده است ملاقات كنند (و نتیجه كار خود را ببینند)! (۸۳)

و كسى است كه در آسمان معبود است و در زمین معبود; و او حكیم و علیم است! (۸4)

پر بركت و پایدار است كسى كه حكومت آسمانها و زمین و آنچه در میان آن دو است از آن اوست; و آگاهى از قیام قیامت نزد اوست و به سوى او بازگردانده مى‏شوید! (۸5)

كسانى را كه غیر از او مى‏خوانند قادر بر شفاعت نیستند; مگر آنها كه شهادت به حق داده‏اند و بخوبى آگاهند! (۸6)

و اگر از آنها بپرسى چه كسى آنان را آفریده، قطعا مى‏گویند: خدا; پس چگونه از عبادت او منحرف مى‏شوند؟! (۸7)

آنها چگونه از شكایت پیامبر كه مى‏گوید: «پروردگارا! اینها قومى هستند كه ایمان نمى آورند س‏ذللّه (غافل مى‏شوند؟!) (۸۸)

پس (اكنون كه چنین است) از آنان روى برگردان و بگو: «سلام بر شما»، اما بزودى خواهند دانست! (۸9)