به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
حم. (۱)
عسق. (۲)
این گونه خداوند عزیز و حكیم به تو و پیامبرانى كه پیش از تو بودند وحى مىكند. (۳)
آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست; و او بلندمرتبه و بزرگ است! (۴)
نزدیك است آسمانها (بخاطر نسبتهاى نارواى مشركان) از بالا متلاشى شوند و فرشتگان پیوسته تسبیح و حمد پروردگارشان را بجا مىآورند و براى كسانى كه در زمین هستند استغفار مىكنند; آگاه باشید خداوند آمرزنده و مهربان است. (۵)
كسانى كه غیر خدا را ولى خود انتخاب كردند، خداوند حساب همه اعمال آنها را نگه مىدارد; و تو مامور نیستى كه آنان را مجبور به قبول حق كنى! (۶)
و این گونه قرآنى عربى ( فصیح و گویا) را بر تو وحى كردیم تا «امالقرى» ( مكه) و مردم پیرامون آن را انذار كنى و آنها را از روزى كه همه خلایق در آن روز جمع مىشوند و شك و تردید در آن نیست بترسانى; گروهى در بهشتند و گروهى در آتش سوزان! (۷)
و اگر خدا مىخواست همه آنها را امت واحدى قرار مىداد (و به زور هدایت مىكرد، ولى هدایت اجبارى سودى ندارد); اما خداوند هر كس را بخواهد در رحمتش وارد مىكند، و براى ظالمان ولى و یاورى نیست. (۸)
آیا آنها غیر از خدا را ولى خود برگزیدند؟! در حالى كه «ولى» فقط خداوند است و اوست كه مردگان را زنده مىكند، و اوست كه بر هر چیزى تواناست! (۹)
در هر چیز اختلاف كنید، داوریش با خداست; این است خداوند، پروردگار من، بر او توكل كردهام و به سوى او بازمىگردم! (۱۰)
او آفریننده آسمانها و زمین است و از جنس شما همسرانى براى شما قرار داد و جفتهایى از چهارپایان آفرید; و شما را به این وسیله ( بوسیله همسران)زیاد مى كند; هیچ چیز همانند او نیست و او شنوا و بیناست! (۱۱)
كلیدهاى آسمانها و زمین از آن اوست; روزى را براى هر كس بخواهد گسترش مى دهد یا محدود مىسازد; او به همه چیز داناست. (۱۲)
آیینى را براى شما تشریع كرد كه به نوح توصیه كرده بود; و آنچه را بر تو وحى فرستادیم و به ابراهیم و موسى و عیسى سفارش كردیم این بود كه: دین را برپا دارید و در آن تفرقه ایجاد نكنید! و بر مشركان گران است آنچه شما آنان را به سویش دعوت مى كنید! خداوند هر كس را بخواهد برمىگزیند، و كسى را كه به سوى او بازگردد هدایت مىكند. (۱۳)
آنان پراكنده نشدند مگر بعد از آنكه علم و آگاهى به سراغشان آمد; و این تفرقه جویى بخاطر انحراف از حق( و عداوت و حسد) بود; و اگر فرمانى از سوى پروردگارت صادر نشده بود كه تا سرآمد معینى (زنده و آزاد) باشند، در میان آنها داورى مىشد; و كسانى كه بعد از آنها وارثان كتاب شدند نسبت به آن در شك و تردیدند، شكى همراه با بدبینى! (۱۴)
پس به همین خاطر تو نیز آنان را به سوى این آیین واحد الهى دعوت كن و آنچنان كه مامور شدهاى استقامت نما، و از هوى و هوسهاى آنان پیروى مكن، و بگو: «به هر كتابى كه خدا نازل كرده ایمان آوردهام و مامورم در میان شما عدالت كنم; خداوند پروردگار ما و شماست; نتیجه اعمال ما از آن ما است و نتیجه اعمال شما از آن شما، خصومت شخصى در میان ما نیست; و خداوند ما و شما را در یكجا جمع مىكند، و بازگشت (همه) به سوى اوست!» (۱۵)
كسانى كه (از روى لجاجت) درباره خدا بعد از پذیرفتن (و ایمان به) او، محاجه مى كنند، دلیلشان نزد پروردگارشان باطل و بىپایه است; و غضب بر آنهاست و عذابى شدید دارند. (۱۶)
خداوند كسى است كه كتاب را بحق نازل كرد و میزان (سنجش حق و باطل و خبر قیامت) را نیز; تو چه مىدانى شاید ساعت (قیام قیامت) نزدیك باشد! (۱۷)
كسانى كه به قیامت ایمان ندارند درباره آن شتاب مىكنند; ولى آنها كه ایمان آورده اند پیوسته از آن هراسانند، و مىدانند آن حق است; آگاه باشید كسانى كه در قیامت تردید مىكنند، در گمراهى عمیقى هستند. (۱۸)
خداوند نسبت به بندگانش لطف (و آگاهى) دارد; هر كس را بخواهد روزى مىدهد و او قوى و شكستناپذیر است! (۱۹)
كسى كه زراعت آخرت را بخواهد، به كشت او بركت و افزایش مىدهیم و بر محصولش مىافزاییم; و كسى كه فقط كشت دنیا را بطلبد، كمى از آن به او مىدهیم اما در آخرت هیچ بهرهاى ندارد! (۲۰)
آیا معبودانى دارند كه بىاذن خداوند آیینى براى آنها ساختهاند؟! اگر مهلت معینى براى آنها نبود، در میانشان داورى مىشد (و دستور عذاب صادر مىگشت) و براى ظالمان عذاب دردناكى است! (۲۱)
(در آن روز) ستمگران را مىبینى كه از اعمالى كه انجام دادهاند سخت بیمناكند، ولى آنها را فرامىگیرد! اما كسانى كه ایمان آورده و كارهاى شایسته انجام دادهاند در باغهاى بهشتند و هر چه بخواهند نزد پروردگارشان براى آنها فراهم است; این است فضل (و بخشش) بزرگ! (۲۲)
این همان چیزى است كه خداوند بندگانش را كه ایمان آورده و اعمال صالح انجام دادهاند به آن نوید مىدهد! بگو: «من هیچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست نمىكنم جز دوستداشتن نزدیكانم ( اهل بیتم); و هر كس كار نیكى انجام دهد ، بر نیكىاش مىافزاییم; چرا كه خداوند آمرزنده و سپاسگزار است. (۲۳)
آیا مىگویند: «او بر خدا دروغ بسته است»؟! در حالى كه اگر خدا بخواهد بر قلب تو مهر مىنهد (و اگر خلاف بگوئى قدرت اظهار این آیات را از تو مىگیرد) و باطل را محو مىكند و حق را بفرمانش پابرجا مىسازد; چرا كه او از آنچه درون سینه هاست آگاه است. (۲۴)
او كسى است كه توبه را از بندگانش مىپذیرد و بدیها را مىبخشد، و آنچه را انجام مىدهید مىداند. (۲۵)
و درخواست كسانى را كه ایمان آورده و كارهاى نیك انجام دادهاند مىپذیرد و از فضل خود بر آنها مىافزاید; اما براى كافران عذاب شدیدى است! (۲۶)
هرگاه خداوند روزى را براى بندگانش وسعت بخشد، در زمین طغیان و ستم مىكنند; از اینرو بمقدارى كه مىخواهد (و مصلحت مىداند) نازل مىكند، كه نسبه به بندگانش آگاه و بیناست! (۲۷)
او كسى است كه باران سودمند را پس از آنكه مایوس شدند نازل مىكند و رحمت خویش را مىگستراند; و او ولى و (سرپرست) و ستوده است! (۲۸)
و از آیات اوست آفرینش آسمانها و زمین و آنچه از جنبندگان در آنها منتشر نموده; و او هرگاه بخواهد بر جمع آنها تواناست! (۲۹)
هر مصیبتى به شما رسد بخاطر اعمالى است كه انجام دادهاید، و بسیارى را نیز عفو مىكند! (۳۰)
و شما هرگز نمىتوانید در زمین از قدرت خداوند فرار كنید; و غیر از خدا هیچ ولى و یاورى براى شما نیست. (۳۱)
از نشانه هاى او كشتیهایى است كه در دریا همچون كوهها به نظر مىرسند! (۳۲)
اگر او اراده كند، باد را ساكن مىسازد تا آنها بر پشت دریا بىحركت بمانند; در این نشانههایى است براى هر صبركننده شكرگزار! (۳۳)
یا اگر بخواهد آنها را بخاطر اعمالى كه سرنشینانش مرتكب شدهاند نابود مىسازد; و در عین حال بسیارى را مىبخشد. (۳۴)
كسانى كه در آیات ما مجادله مىكنند بدانند هیچ گریزگاهى ندارند! (۳۵)
آنچه به شما عطا شده متاع زودگذر زندگى دنیاست، و آنچه نزد خداست براى كسانى كه ایمان آورده و بر پروردگارشان توكل مىكنند بهتر و پایدارتر است. (۳۶)
همان كسانى كه از گناهان بزرگ و اعمال زشت اجتناب مىورزند، و هنگامى كه خشمگین شوند عفو مىكنند. (۳۷)
و كسانى كه دعوت پروردگارشان را اجابت كرده و نماز را برپا مىدارند و كارهایشان به صورت مشورت در میان آنهاست و از آنچه به آنها روزى دادهایم انفاق مىكنند، (۳۸)
و كسانى كه هرگاه ستمى به آنها رسد، (تسلیم ظلم نمىشوند و) یارى مىطلبند! (۳۹)
كیفر بدى، مجازاتى است همانند آن; و هر كس عفو و اصلاح كند، پاداش او با خداست; خداوند ظالمان را دوست ندارد! (۴۰)
و كسى كه بعد از مظلومشدن یارى طلبد، ایرادى بر او نیست; (۴۱)
ایراد و مجازات بر كسانى است كه به مردم ستم مىكنند و در زمین بناحق ظلم روا مىدارند; براى آنان عذاب دردناكى است! (۴۲)
اما كسانى كه شكیبایى و عفو كنند، این از كارهاى پرارزش است! (۴۳)
كسى را كه خدا گمراه كند، ولى و یاورى جز او نخواهد داشت; و ظالمان را (روز قیامت) مىبینى هنگامى كه عذاب الهى را مشاهده مىكنند میگویند: «آیا راهى به سوى بازگشت (و جبران) وجود دارد؟!» (۴۴)
و آنها را مىبینى كه بر آتش عرضه مىشوند در حالى كه از شدت مذلت خاشعند و زیر چشمى (به آن) نگاه مىكنند; و كسانى كه ایمان آوردهاند مىگویند: «زیانكاران واقعى آنانند كه خود و خانواده خویش را روز قیامت از دست دادهاند; آگاه باشید كه ظالمان (آن روز) در عذاب دائمند!; سذللّه (۴۵)
آنها جز خدا اولیا و یاورانى ندارند كه یاریشان كنند; و هر كس را خدا گمراه سازد، هیچ راه نجاتى براى او نیست! (۴۶)
اجابت كنید دعوت پروردگار خود را پیش از آنكه روزى فرا رسد كه بازگشتى براى آن در برابر اراده خدا نیست; و در آن روز، نه پناهگاهى دارید و نه مدافعى! (۴۷)
و اگر روىگردان شوند (غمگین مباش)، ما تو را حافظ آنان (و مامور اجبارشان) قرار ندادهایم; وظیفه تو تنها ابلاغ رسالت است! و هنگامى كه ما رحمتى از سوى خود به انسان بچشانیم به آن دلخوش مىشود، و اگر بلایى بخاطر اعمالى كه انجام دادهاند به آنها رسد (به كفران مىپردازند)، چرا كه انسان بسیار كفرانكننده است! (۴۸)
مالكیت و حاكمیت آسمانها و زمین از آن خداست; هر چه را بخواهد مىآفریند; به هر كس اراده كند دختر مىبخشد و به هر كس بخواهد پسر، (۴۹)
یا (اگر بخواهد) پسر و دختر -هر دو- را براى آنان جمع میكند و هر كس را بخواهد عقیم مىگذارد; زیرا كه او دانا و قادر است. (۵۰)
و شایسته هیچ انسانى نیست كه خدا با او سخن گوید، مگر از راه وحى یا از پشت حجاب، یا رسولى مىفرستد و بفرمان او آنچه را بخواهد وحى مىكند; چرا كه او بلندمقام و حكیم است! (۵۱)
همان گونه (كه بر پیامبران پیشین وحى فرستادیم) بر تو نیز روحى را بفرمان خود وحى كردیم; تو پیش از این نمىدانستى كتاب و ایمان چیست (و از محتواى قرآن آگاه نبودى); ولى ما آن را نورى قرار دادیم كه بوسیله آن هر كس از بندگان خویش را بخواهیم هدایت مىكنیم; و تو مسلما به سوى راه راست هدایت مىكنى. (۵۲)
راه خداوندى كه تمامى آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست; آگاه باشید كه همه كارها تنها بسوى خدا بازمىگردد! (۵۳)
