به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

كهیعص (1)

(این) یادى است از رحمت پروردگار تو نسبت به بنده‏اش زكریا... (2)

در آن هنگام كه پروردگارش را در خلوتگاه (عبادت) پنهان خواند... (3)

گفت: «پروردگارا! استخوانم سست شده; و شعله پیرى تمام سرم را فراگرفته; و من هرگز در دعاى تو، از اجابت محروم نبوده‏ام! (4)

و من از بستگانم بعد از خودم بیمناكم (كه حق پاسدارى از آیین تو را نگاه ندارند)! و (از طرفى) همسرم نازا و عقیم است; تو از نزد خود جانشینى به من ببخش... (5)

كه وارث من و دودمان یعقوب باشد; و او را مورد رضایتت قرار ده!» (6)

اى زكریا! ما تو را به فرزندى بشارت مى‏دهیم كه نامش «یحیى‏» است; و پیش از این، همنامى براى او قرار نداده‏ایم! (7)

گفت: «پروردگارا! چگونه براى من فرزندى خواهد بود؟! در حالى كه همسرم نازا و عقیم است، و من نیز از شدت پیرى افتاده شده‏ ام!» (8)

فرمود: «پروردگارت این گونه گفته (و اراده كرده)! این بر من آسان است; و قبلا تو را آفریدم در حالى كه چیزى نبودى!» (9)

عرض كرد: «پروردگارا! نشانه‏اى براى من قرار ده!» فرمود: «نشانه تو این است كه سه شبانه روز قدرت تكلم (با مردم) نخواهى داشت; در حالى كه زبانت سالم است!» (10)

او از محراب عبادتش به سوى مردم بیرون آمد; و با اشاره به آنها گفت: «(بشكرانه این موهبت،) صبح و شام خدا را تسبیح گویید!» (11)

اى یحیى! كتاب (خدا) را با قوت بگیر! و ما فرمان نبوت (و عقل كافى) در كودكى به او دادیم! (12)

و رحمت و محبتى از ناحیه خود به او بخشیدیم، و پاكى (دل و جان)! و او پرهیزگار بود! (13)

او نسبت به پدر و مادرش نیكوكار بود; و جبار (و متكبر) و عصیانگر نبود! (14)

سلام بر او، آن روز كه تولد یافت، و آن روز كه مى‏میرد، و آن روز كه زنده برانگیخته مى‏شود! (15)

و در این كتاب (آسمانى)، مریم را یاد كن، آن هنگام كه از خانواده‏اش جدا شد، و در ناحیه شرقى (بیت المقدس) قرار گرفت; (16)

و میان خود و آنان حجابى افكند (تا خلوتگاهش از هر نظر براى عبادت آماده باشد). در این هنگام، ما روح خود را بسوى او فرستادیم; و او در شكل انسانى بى‏عیب و نقص، بر مریم ظاهر شد! (17)

او (سخت ترسید و) گفت: «من از شر تو، به خداى رحمان پناه مى‏برم اگر پرهیزگارى! (18)

گفت: «من فرستاده پروردگار توام; (آمده‏ام) تا پسر پاكیزه‏اى به تو ببخشم!» (19)

گفت: «چگونه ممكن است فرزندى براى من باشد؟! در حالى كه تاكنون انسانى با من تماس نداشته، و زن آلوده‏اى هم نبوده‏ام!» (20)

گفت: «مطلب همین است! پروردگارت فرموده: این كار بر من آسان است! (ما او را مى‏آفرینیم، تا قدرت خویش را آشكار سازیم;) و او را براى مردم نشانه‏اى قرار دهیم; و رحمتى باشد از سوى ما! و این امرى است پایان یافته (و جاى گفتگو ندارد)!» (21)

سرانجام (مریم) به او باردار شد; و او را به نقطه دور دستى برد (و خلوت گزید) (22)

درد زایمان او را به كنار تنه درخت خرمایى كشاند; (آنقدر ناراحت شد كه) گفت: «اى كاش پیش از این مرده بودم، و بكلى فراموش مى‏شدم!» (23)

ناگهان از طرف پایین پایش او را صدا زد كه: «غمگین مباش! پروردگارت زیر پاى تو چشمه آبى (گوارا) قرار داده است! (24)

و این تنه نخل را به طرف خود تكان ده، رطب تازه‏اى بر تو فرو مى‏ریزد! (25)

(از این غذاى لذیذ) بخور; و (از آن آب گوارا) بنوش; و چشمت را (به این مولود جدید) روشن دار! و هرگاه كسى از انسانها را دیدى، (با اشاره) بگو: من براى خداوند رحمان روزه‏اى نذر كرده‏ام; بنابراین امروز با هیچ انسانى هیچ سخن نمى‏گویم! (و بدان كه این نوزاد، خودش از تو دفاع خواهد كرد!)» (26)

(مریم) در حالى كه او را در آغوش گرفته بود، نزد قومش آورد; گفتند: «اى مریم! كار بسیار عجیب و بدى انجام دادى! (27)

اى خواهر هارون! نه پدرت مرد بدى بود، و نه مادرت زن بد كاره‏اى!!» (28)

(مریم) به او اشاره كرد; گفتند: «چگونه با كودكى كه در گاهواره است سخن بگوییم؟!» (29)

(ناگهان عیسى زبان به سخن گشود و) گفت: «من بنده خدایم; او كتاب (آسمانى) به من داده; و مرا پیامبر قرار داده است! (30)

و مرا -هر جا كه باشم- وجودى پربركت قرار داده; و تا زمانى كه زنده‏ام، مرا به نماز و زكات توصیه كرده است! (31)

و مرا نسبت به مادرم نیكوكار قرار داده; و جبار و شقى قرار نداده است! (32)

و سلام (خدا) بر من، در آن روز كه متولد شدم، و در آن روز كه مى‏میرم، و آن روز كه زنده برانگیخته خواهم شد!» (33)

این است عیسى پسر مریم; گفتار حقى كه در آن تردید مى‏كنند! (34)

هرگز براى خدا شایسته نبود كه فرزندى اختیار كند! منزه است او! هرگاه چیزى را فرمان دهد، مى‏گوید: «موجود باش!» همان دم موجود مى‏شود! (35)

و خداوند، پروردگار من و شماست! او را پرستش كنید; این است راه راست! (36)

ولى (بعد از او) گروه‏هایى از میان پیروانش اختلاف كردند; واى به حال كافران از مشاهده روز بزرگ (رستاخیز)! (37)

در آن روز كه نزد ما مى‏آیند، چه گوشهاى شنوا و چه چشمهاى بینایى پیدا مى‏كنند! ولى این ستمگران امروز در گمراهى آشكارند! (38)

آنان را از روز حسرت ( روز رستاخیز كه براى همه مایه تاسف است) بترسان، در آن هنگام كه همه چیز پایان مى‏یابد! و آنها در غفلتند و ایمان نمى‏آورند! (39)

ما، زمین و تمام كسانى را كه بر آن هستند، به ارث مى‏بریم; و همگى بسوى ما بازگردانده مى‏شوند! (40)

در این كتاب، ابراهیم را یاد كن، كه او بسیار راستگو، و پیامبر (خدا) بود! (41)

هنگامى كه به پدرش گفت: «اى پدر! چرا چیزى را مى‏پرستى كه نه مى‏شنود، و نه مى‏بیند، و نه هیچ مشكلى را از تو حل مى‏كند؟! (42)

اى پدر! دانشى براى من آمده كه براى تو نیامده است; بنابر این از من پیروى كن، تا تو را به راه راست هدایت كنم! (43)

اى پدر! شیطان را پرستش مكن، كه شیطان نسبت به خداوند رحمان، عصیانگر بود! (44)

اى پدر! من از این مى‏ترسم كه از سوى خداوند رحمان عذابى به تو رسد، در نتیجه از دوستان شیطان باشى!» (45)

گفت: «اى ابراهیم! آیا تو از معبودهاى من روى گردانى؟! اگر (از این كار) دست برندارى، تو را سنگسار مى‏كنم! و براى مدتى طولانى از من دور شو!» (46)

(ابراهیم) گفت: «سلام بر تو! من بزودى از پروردگارم برایت تقاضاى عفو مى‏كنم; چرا كه او همواره نسبت به من مهربان بوده است! (47)

و از شما، و آنچه غیر خدا مى‏خوانید، كناره‏گیرى مى‏كنم; و پروردگارم را مى‏خوانم; و امیدوارم در خواندن پروردگارم بى ‏پاسـخ نمانم!» (48)

هنگامى كه از آنان و آنچه غیر خدا مى‏پرستیدند كناره‏گیرى كرد، ما اسحاق و یعقوب را به او بخشیدیم; و هر یك را پیامبرى (بزرگ) قرار دادیم! (49)

و از رحمت خود به آنان عطا كردیم; و براى آنها نام نیك و مقام برجسته‏اى (در میان همه امتها) قرار دادیم! (50)

و در این كتاب (آسمانى) از موسى یاد كن، كه او مخلص بود، و رسول و پیامبرى والا مقام! (51)

ما او را از طرف راست (كوه) طور فراخواندیم; و نجواكنان او را (به خود) نزدیك ساختیم; (52)

و ما از رحمت خود، برادرش هارون را -كه پیامبر بود- به او بخشیدیم. (53)

و در این كتاب (آسمانى) از اسماعیل (نیز) یاد كن، كه او در وعده‏هایش صادق، و رسول و پیامبرى (بزرگ) بود! (54)

او همواره خانواده‏اش را به نماز و زكات فرمان مى‏داد; و همواره مورد رضایت پروردگارش بود. (55)

و در این كتاب، از ادریس (نیز) یاد كن، او بسیار راستگو و پیامبر (بزرگى) بود. (56)

و ما او را به مقام والایى رساندیم. (57)

آنها پیامبرانى بودند كه خداوند مشمول نعمتشان قرار داده بود، از فرزندان آدم، و از كسانى كه با نوح بر كشتى سوار كردیم، و از دودمان ابراهیم و یعقوب، و از كسانى كه هدایت كردیم و برگزیدیم. آنها كسانى بودند كه وقتى آیات خداوند رحمان بر آنان خوانده مى‏شد به خاك مى‏افتادند، در حالى كه سجده مى‏كردند و گریان بودند. (58)

اما پس از آنان، فرزندان ناشایسته‏اى روى كار آمدند كه نماز را تباه كردند، و از شهوات پیروى نمودند; و بزودى (مجازات) گمراهى خود را خواهند دید! (59)

مگر آنان كه توبه كنند، و ایمان بیاورند، و كار شایسته انجام دهند; چنین كسانى داخل بهشت مى‏شوند، و كمترین ستمى به آنان نخواهد شد. (60)

وارد باغهایى جاودانى مى‏شوند كه خداوند رحمان بندگانش را به آن وعده داده است; هر چند آن را ندیده‏اند; مسلما وعده خدا تحقق یافتنى است! (61)

در آن جا هرگز گفتار لغو و بیهوده‏اى نمى‏شنوند; و جز سلام در آن جا سخنى نیست; و هر صبح و شام، روزى آنان در بهشت مقرر است. (62)

این همان بهشتى است كه به بندگان پرهیزگار خود، به ارث مى‏دهیم. (63)

(پس از تاخیر وحى، جبرئیل به پیامبر عرض كرد:) ما جز بفرمان پروردگار تو، نازل نمى‏شویم; آنچه پیش روى ما، و پشت سر ما، و آنچه میان این دو مى‏باشد، همه از آن اوست; و پروردگارت هرگز فراموشكار نبوده (و نیست)! (64)

همان پروردگار آسمانها و زمین، و آنچه میان آن دو قرار دارد! او را پرستش كن; و در راه عبادتش شكیبا باش! آیا مثل و مانندى براى او مى‏یابى؟! (65)

انسان مى‏گوید: «آیا پس از مردن، زنده (از قبر) بیرون خواهم آمد؟!» (66)

آیا انسان به خاطر نمى‏آورد كه ما پیش از این او را آفریدیم در حالى كه چیزى نبود؟! (67)

سوگند به پروردگارت كه همه آنها را همراه با شیاطین در قیامت جمع مى‏كنیم; سپس همه را -در حالى كه به زانو درآمده‏اند- گرداگرد جهنم حاضر مى‏سازیم. (68)

سپس از هر گروه و جمعیتى، كسانى را كه در برابر خداوند رحمان از همه سركش تر بوده‏اند، جدا مى‏كنیم. (69)

بعد از آن، ما بخوبى از كسانى كه براى سوختن در آتش سزاوارترند، آگاهتریم! (70)

و همه شما (بدون استثنا) وارد جهنم مى‏شوید; این امرى است حتمى و قطعى بر پروردگارت! (71)

سپس آنها را كه تقوا پیشه كردند از آن رهایى مى‏بخشیم; و ظالمان را -در حالى كه (از ضعف و ذلت) به زانو درآمده‏اند- در آن رها مى‏سازیم. (72)

و هنگامى كه آیات روشن ما بر آنان خوانده مى‏شود، كافران به مؤمنان مى‏گویند: «كدام یك از دو گروه ( ما و شما) جایگاهش بهتر، و جلسات انس و مشورتش زیباتر، و بخشش او بیشتر است؟ !» (73)

چه بسیار اقوامى را پیش از آنان نابود كردیم كه هم مال و ثروتشان از آنها بهتر بود، و هم ظاهرشان آراسته‏تر! (74)

بگو: «كسى كه در گمراهى است، باید خداوند به او مهلت دهد تا زمانى كه وعده الهى را با چشم خود ببینند: یا عذاب (این دنیا)، یا (عذاب) قیامت! (آن روز) خواهند دانست چه كسى جایش بدتر، و لشكرش ناتوانتر است!» (75)

(اما) كسانى كه در راه هدایت گام نهادند، خداوند بر هدایتشان مى‏افزاید; و آثار شایسته‏اى كه (از انسان) باقى مى‏ماند، ثوابش در پیشگاه پروردگارت بهتر، و عاقبتش خوبتر است! (76)

آیا دیدى كسى را كه به آیات ما كافر شد، و گفت: «اموال و فرزندان فراوانى به من داده خواهد شد»؟! (77)

آیا او از غیب آگاه گشته، یا نزد خدا عهد و پیمانى گرفته است؟! (78)

هرگز چنین نیست! ما بزودى آنچه را مى‏گوید مى‏نویسیم و عذاب را بر او مستمر خواهیم داشت! (79)

آنچه را او مى‏گوید (از اموال و فرزندان)، از او به ارث مى‏بریم، و به صورت تنها نزد ما خواهد آمد! (80)

و آنان غیر از خدا، معبودانى را براى خود برگزیدند تا مایه عزتشان باشد! (چه پندار خامى!) (81)

هرگز چنین نیست! به زودى (معبودها) منكر عبادت آنان خواهند شد; (بلكه) بر ضدشان قیام مى‏كنند! (82)

آیا ندیدى كه ما شیاطین را بسوى كافران فرستادیم تا آنان را شدیدا تحریك كنند؟! (83)

پس درباره آنان شتاب مكن; ما آنها (و اعمالشان) را به دقت شماره میكنیم! (84)

در آن روز كه پرهیزگاران را دسته جمعى بسوى خداوند رحمان (و پاداشهاى او) محشور مى‏كنیم... (85)

و مجرمان را (همچون شتران تشنه‏كامى كه‏به سوى آبگاه مى‏روند) به جهنم مى‏رانیم... (86)

آنان هرگز مالك شفاعت نیستند; مگر كسى كه نزد خداوند رحمان، عهد و پیمانى دارد. (87)

و گفتند: «خداوند رحمان فرزندى براى خود برگزیده است‏». (88)

راستى مطلب زشت و زننده‏اى گفتید! (89)

نزدیك است به خاطر این سخن آسمانها از هم متلاشى گردد، و زمین شكافته شود، و كوه‏ها بشدت فرو ریزد... (90)

از این رو كه براى خداوند رحمان فرزندى قائل شدند! (91)

در حالى كه هرگز براى خداوند رحمان سزاوار نیست كه فرزندى برگزیند! (92)

تمام كسانى كه در آسمانها و زمین هستند، بنده اویند! (93)

خداوند همه آنها را احصا كرده، و به دقت شمرده است! (94)

و همگى روز رستاخیز، تك و تنها نزد او حاضر مى‏شوند! (95)

مسلما كسانى كه ایمان آورده و كارهاى شایسته انجام داده‏اند، خداوند رحمان محبتى براى آنان در دلها قرار مى‏دهد! (96)

و ما فقط آن ( قرآن) را بر زبان تو آسان ساختیم تا پرهیزگاران را بوسیله آن بشارت دهى، و دشمنان سرسخت را با آنان انذار كنى. (97)

چه بسیار اقوام (بى‏ایمان و گنهكارى) را كه پیش از آنان هلاك كردیم; آیا احدى از آنها را احساس مى‏كنى؟! یا كمترین صدایى از آنان مى‏شنوى؟! (98)