به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

پاك و منزه است خدایى كه بنده‏اش را در یك شب، از مسجد الحرام به مسجد الاقصى -كه گرداگردش را پربركت ساخته‏ایم- برد، تا برخى از آیات خود را به او نشان دهیم; چرا كه او شنوا و بیناست. (1)

ما به موسى كتاب آسمانى دادیم; و آن را وسیله هدایت بنى اسرائیل ساختیم; (و گفتیم:) غیر ما را تكیه‏گاه خود قرار ندهید! (2)

اى فرزندان كسانى كه با نوح (بر كشتى) سوار كردیم! او بنده شكرگزارى بود. (شما هم مانند او باشید، تا نجات یابید!) (3)

ما به بنى اسرائیل در كتاب (تورات) اعلام كردیم كه دوبار در زمین فساد خواهید كرد، و برترى‏جویى بزرگى خواهید نمود. (4)

هنگامى كه نخستین وعده فرا رسد، گروهى از بندگان پیكارجوى خود را بر ضد شما میانگیزیم (تا شما را سخت در هم كوبند; حتى براى به دست آوردن مجرمان)، خانه‏ها را جستجو مى‏كنند; و این وعده‏اى است قطعى! (5)

سپس شما را بر آنها چیره مى‏كنیم; و شما را به وسیله داراییها و فرزندانى كمك خواهیم كرد; و نفرات شما را بیشتر (از دشمن) قرارمى‏دهیم. (6)

اگر نیكى كنید، به خودتان نیكى مى‏كنید; و اگر بدى كنید باز هم به خود مى‏كنید. و هنگامى كه وعده دوم فرا رسد، (آنچنان دشمن بر شما سخت خواهد گرفت كه) آثار غم و اندوه در صورتهایتان ظاهر مى‏شود; و داخل مسجد (الاقصى) مى‏شوند همان گونه كه بار اول وارد شدند; و آنچه را زیر سلطه خود مى‏گیرند، در هم مى‏كوبند. (7)

امید است پروردگارتان به شما رحم كند! هرگاه برگردید، ما هم بازمى‏گردیم; و جهنم را براى كافران، زندان سختى قرار دادیم. (8)

این قرآن، به راهى كه استوارترین راه‏هاست، هدایت مى‏كند; و به مؤمنانى كه اعمال صالح انجام مى‏دهند، بشارت مى‏دهد كه براى آنها پاداش بزرگى است. (9)

و اینكه آنها كه به قیامت ایمان نمى‏آورند، عذاب دردناكى براى آنان آماده ساخته‏ایم. (10)

انسان (بر اثر شتابزدگى)، بدیها را طلب مى‏كند آن گونه كه نیكیها را مى‏طلبد; و انسان، همیشه عجول بوده است! (11)

ما شب و روز را دو نشانه توحید و عظمت خود قرار دادیم; سپس نشانه شب را محو كرده، و نشانه روز را روشنى‏بخش ساختیم تا (در پرتو آن،) فضل پروردگارتان را بطلبید (و به تلاش زندگى برخیزید)، و عدد سالها و حساب را بدانید; و هر چیزى را بطور مشخص و آشكار، بیان كردیم. (12)

و هر انسانى، اعمالش را بر گردنش آویخته‏ایم; و روز قیامت، كتابى براى او بیرون مى‏آوریم كه آن را در برابر خود، گشوده مى‏بیند! (این همان نامه اعمال اوست!) (13)

(و به او مى‏گوییم:) كتابت را بخوان، كافى است كه امروز، خود حسابگر خویش باشى! (14)

هر كس هدایت شود، براى خود هدایت یافته; و آن كس كه گمراه گردد، به زیان خود گمراه شده است; و هیچ كس بار گناه دیگرى را به دوش نمى‏كشد; و ما هرگز (قومى را) مجازات نخواهیم كرد، مگر آنكه پیامبرى مبعوث كرده باشیم (تا وظایفشان را بیان كند.) (15)

و هنگامى كه بخواهیم شهر و دیارى را هلاك كنیم، نخست اوامر خود را براى «مترفین‏» (و ثروتمندان مست شهوت) آنجا، بیان مى‏داریم، سپس هنگامى كه به مخالفت برخاستند و استحقاق مجازات یافتند، آنها را به شدت درهم مى‏كوبیم. (16)

چه بسیار مردمى كه در قرون بعد از نوح، زندگى مى‏كردند; (و طبق همین سنت،) آنها را هلاك كردیم! و كافى است كه پروردگارت از گناهان بندگانش آگاه، و نسبت به آن بیناست. (17)

آن كس كه (تنها) زندگى زودگذر (دنیا) را مى‏طلبد، آن مقدار از آن را كه بخواهیم -و به هر كس اراده كنیم- مى‏دهیم; سپس دوزخ را براى او قرار خواهیم داد، كه در آتش سوزانش مى‏سوزد در حالى كه نكوهیده و رانده (درگاه خدا) است. (18)

و آن كس كه سراى آخرت را بطلبد، و براى آن سعى و كوشش كند -در حالى كه ایمان داشته باشد- سعى و تلاش او، (از سوى خدا) پاداش داده خواهد شد. (19)

هر یك از این دو گروه را از عطاى پروردگارت، بهره و كمك مى‏دهیم; و عطاى پروردگارت هرگز (از كسى) منع نشده است. (20)

ببین چگونه بعضى را (در دنیا بخاطر تلاششان) بر بعضى دیگر برترى بخشیده‏ایم; درجات آخرت و برتریهایش، از این هم بیشتر است! (21)

هرگز معبود دیگرى را با خدا قرار مده، كه نكوهیده و بى‏یار و یاور خواهى نشست! (22)

و پروردگارت فرمان داده: جز او را نپرستید! و به پدر و مادر نیكى كنید! هرگاه یكى از آن دو، یا هر دوى آنها، نزد تو به سن پیرى رسند، كمترین اهانتى به آنها روا مدار! و بر آنها فریاد مزن! و گفتار لطیف و سنجیده و بزرگوارانه به آنها بگو! (23)

و بالهاى تواضع خویش را از محبت و لطف، در برابر آنان فرود آر! و بگو: «پروردگارا! همان‏گونه كه آنها مرا در كوچكى تربیت كردند، مشمول رحمتشان قرار ده!» (24)

پروردگار شما از درون دلهایتان آگاهتر است; (اگر لغزشى در این زمینه داشتید) هر گاه صالح باشید (و جبران كنید) او بازگشت‏كنندگان را مى‏بخشد. (25)

و حق نزدیكان را بپرداز، و (همچنین حق) مستمند و وامانده در راه را! و هرگز اسراف و تبذیر مكن، (26)

چرا كه تبذیركنندگان، برادران شیاطینند; و شیطان در برابر پروردگارش، بسیار ناسپاس بود! (27)

و هرگاه از آنان ( مستمندان) روى برتابى، و انتظار رحمت پروردگارت را داشته باشى (تا گشایشى در كارت پدید آید و به آنها كمك كنى)، با گفتار نرم و آمیخته با لطف با آنها سخن بگو! (28)

هرگز دستت را بر گردنت زنجیر مكن، (و ترك انفاق و بخشش منما) و بیش از حد (نیز) دست خود را مگشاى، تا مورد سرزنش قرار گیرى و از كار فرومانى! (29)

به یقین، پروردگارت روزى را براى هر كس بخواهد، گشاده یا تنگ مى‏دارد; او نسبت به بندگانش، آگاه و بیناست. (30)

و فرزندانتان را از ترس فقر، نكشید! ما آنها و شما را روزى مى‏دهیم; مسلما كشتن آنها گناه بزرگى است! (31)

و نزدیك زنا نشوید، كه كار بسیار زشت، و بد راهى است! (32)

و كسى را كه خداوند خونش را حرام شمرده، نكشید، جز بحق! و آن كس كه مظلوم كشته شده، براى ولیش سلطه (و حق قصاص) قرار دادیم; اما در قتل اسراف نكند، چرا كه او مورد حمایت است! (33)

و به مال یتیم، جز به بهترین راه نزدیك نشوید، تا به سر حد بلوغ رسد! و به عهد (خود) وفا كنید، كه از عهد سوال مى‏شود! (34)

و هنگامى كه پیمانه مى‏كنید، حق پیمانه را ادا نمایید، و با ترازوى درست وزن كنید! این براى شما بهتر، و عاقبتش نیكوتر است. (35)

از آنچه به آن آگاهى ندارى، پیروى مكن، چرا كه گوش و چشم و دل، همه مسؤولند. (36)

و روى زمین، با تكبر راه مرو! تو نمى‏توانى زمین را بشكافى، و طول قامتت هرگز به كوه‏ها نمى‏رسد! (37)

همه اینها گناهش نزد پروردگار تو ناپسند است. (38)

این (احكام)، از حكمتهایى است كه پروردگارت به تو وحى فرستاده; و هرگز معبودى با خدا قرار مده، كه در جهنم افكنده مى‏شوى، در حالى كه سرزنش شده، و رانده (درگاه خدا) خواهى بود! (39)

آیا پروردگارتان فرزندان پسر را مخصوص شما ساخته، و خودش دخترانى از فرشتگان برگزیده است؟! شما سخن بزرگ (و بسیار زشتى) مى‏گویید! (40)

ما در این قرآن، انواع بیانات مؤثر را آوردیم تا متذكر شوند! ولى (گروهى از كوردلان،) جز بر نفرتشان نمى‏افزاید. (41)

بگو: «اگر آنچنان كه آنها مى‏گویند با او خدایانى بود، در این صورت، (خدایان) سعى مى‏كردند راهى به سوى (خداوند) صاحب عرش پیدا كنند.» (42)

او پاك و برتر است از آنچه آنها مى‏گویند، بسیار برتر و منزه‏تر! (43)

آسمانهاى هفتگانه و زمین و كسانى كه در آنها هستند، همه تسبیح او مى‏گویند; و هر موجودى، تسبیح و حمد او مى‏گوید; ولى شما تسبیح آنها را نمى‏فهمید; او بردبار و آمرزنده است. (44)

و هنگامى كه قرآن مى‏خوانى، میان تو و آنها كه به آخرت ایمان نمى‏آورند، حجاب ناپیدایى قرارمى‏دهیم; (45)

و بر دلهایشان پوششهایى، تا آن را نفهمند; و در گوشهایشان سنگینى; و هنگامى كه پروردگارت را در قرآن به یگانگى یاد مى‏كنى، آنها پشت مى‏كنند و از تو روى بر مى‏گردانند. (46)

هنگامى كه به سخنان تو گوش فرامى‏دهند، ما بهتر مى‏دانیم براى چه گوش فرا مى‏دهند; (و همچنین) در آن هنگام كه با هم نجوا مى‏كنند; آنگاه كه ستمگران مى‏گویند: «شما جز از انسانى كه افسون شده، پیروى نمى‏كنید!» (47)

ببین چگونه براى تو مثلها زدند! در نتیجه گمراه شدند، و نمى‏توانند راه حق را پیدا كنند. (48)

و گفتند: «آیا هنگامى كه ما، استخوانهاى پوسیده و پراكنده‏اى شدیم، دگر بار آفرینش تازه‏اى خواهیم یافت؟!» (49)

بگو: «شما سنگ باشید یا آهن، (50)

یا هر مخلوقى كه در نظر شما، از آن هم سخت‏تر است (و از حیات و زندگى دورتر مى‏باشد، باز خدا قادر است شما را به زندگى مجدد بازگرداند). آنها بزودى مى گویند: «چه كسى ما را بازمى‏گرداند؟!» بگو: «همان كسى كه نخستین بار شما را آفرید.» آنان سر خود را (از روى تعجب و انكار،) به سوى تو خم مى‏كنند و مى‏گویند: «در چه زمانى خواهد بود؟!» بگو: «شاید نزدیك باشد! (51)

همان روز كه شما را (از قبرهایتان) فرامى‏خواند; شما هم اجابت مى‏كنید در حالى كه حمد او را مى‏گویید; مى‏پندارید تنها مدت كوتاهى (در جهان برزخ) درنگ كرده‏اید!» (52)

به بندگانم بگو: «سخنى بگویند كه بهترین باشد! چرا كه (شیطان بوسیله سخنان ناموزون)، میان آنها فتنه و فساد مى‏كند; همیشه شیطان دشمن آشكارى براى انسان بوده است! (53)

پروردگار شما، از (نیات و اعمال) شما آگاهتر است; اگر بخواهد (و شایسته بداند)، شما را مشمول رحمت خود مى‏سازد; و اگر بخواهد، مجازات مى‏كند; و ما تو را بعنوان مامور بر آنان نفرستاده‏ایم (كه آنان را مجبور به ایمان كنى!) (54)

پروردگار تو، از حال همه كسانى كه در آسمانها و زمین هستند، آگاهتر است; و (اگر تو را بر دیگران برترى دادیم، بخاطر شایستگى توست،) ما بعضى از پیامبران را بر بعضى دیگر برترى دادیم; و به داوود، زبور بخشیدیم. (55)

بگو: «كسانى را كه غیر از خدا (معبود خود) مى‏پندارید، بخوانید! آنها نه مى‏توانند مشكلى را از شما برطرف سازند، و نه تغییرى در آن ایجاد كنند.» (56)

كسانى را كه آنان مى‏خوانند، خودشان وسیله‏اى (براى تقرب) به پروردگارشان مى‏جویند، وسیله‏اى هر چه نزدیكتر; و به رحمت او امیدوارند; و از عذاب او مى‏ترسند; چرا كه عذاب پروردگارت، همواره در خور پرهیز و وحشت است! (57)

هیچ شهر و آبادى نیست مگر اینكه آن را پیش از روز قیامت هلاك مى‏كنیم; یا (اگر گناهكارند، ) به عذاب شدیدى گرفتارشان خواهیم ساخت; این، در كتاب الهى ( لوح محفوظ) ثبت است. (58)

هیچ چیز مانع ما نبود كه این معجزات (درخواستى بهانه‏جویان) را بفرستیم جز اینكه پیشینیان (كه همین درخواستها را داشتند، و با ایشان هماهنگ بودند)، آن را تكذیب كردند; (از جمله،) ما به (قوم) ثمود، ناقه دادیم; (معجزه‏اى) كه روشنگر بود; اما بر آن ستم كردند (و ناقه را كشتند). ما معجزات را فقط براى بیم دادن (و اتمام حجت) مى‏فرستیم. (59)

(به یاد آور) زمانى را كه به تو گفتیم: «پروردگارت احاطه كامل به مردم دارد; (و از وضعشان كاملا آگاه است.) و ما آن رؤیایى را كه به تو نشان دادیم، فقط براى آزمایش مردم بود; همچنین شجره ملعونه ( درخت نفرین شده) را كه در قرآن ذكر كرده‏ایم. ما آنها را بیم داده (و انذار) مى‏كنیم; اما جز طغیان عظیم، چیزى بر آنها نمى‏افزاید!» (60)

(به یاد آورید) زمانى را كه به فرشتگان گفتیم: «براى آدم سجده كنید!» آنها همگى سجده كردند، جز ابلیس كه گفت: «آیا براى كسى سجده كنم كه او را از خاك آفریده‏اى؟!» (61)

(سپس) گفت: «به من بگو، این كسى را كه بر من برترى داده‏اى (به چه دلیل بوده است؟) اگر مرا تا روز قیامت زنده بگذارى، همه فرزندانش را، جز عده كمى، گمراه و ریشه‏كن خواهم ساخت!» (62)

فرمود: «برو! هر كس از آنان از تو تبعیت كند، جهنم كیفر شماست، كیفرى است فراوان! (63)

هر كدام از آنها را مى‏توانى با صدایت تحریك كن! و لشكر سواره و پیاده‏ات را بر آنها گسیل دار! و در ثروت و فرزندانشان شركت جوى! و آنان را با وعده‏ها سرگرم كن! -ولى شیطان، جز فریب و دروغ، وعده‏اى به آنها نمى‏دهد- (64)

(اما بدان) تو هرگز سلطه‏اى بر بندگان من، نخواهى یافت (و آنها هیچ‏گاه به دام تو گرفتار نمى‏شوند)! همین قدر كافى است كه پروردگارت حافظ آنها باشد.» (65)

پروردگارتان كسى است كه كشتى را در دریا براى شما به حركت درمى‏آورد، تا از نعمت او بهره‏مند شوید; او نسبت به شما مهربان است. (66)

و هنگامى كه در دریا ناراحتى به شما برسد، جز او، تمام كسانى را كه (براى حل مشكلات خود) مى‏خوانید، فراموش مى‏كنید; اما هنگامى كه شما را به خشكى نجات دهد، روى مى‏گردانید; و انسان، بسیار ناسپاس است! (67)

آیا از این ایمن هستید كه در خشكى (با یك زلزله شدید) شما را در زمین فرو ببرد، یا طوفانى از سنگریزه بر شما بفرستد (و در آن مدفونتان كند)، سپس حافظ (و یاورى) براى خود نیابید؟! (68)

یا اینكه ایمن هستید كه بار دیگر شما را به دریا بازگرداند، و تندباد كوبنده‏اى بر شما بفرستد، و شما را بخاطر كفرتان غرق كند، سپس دادخواه و خونخواهى در برابر ما پیدا نكنید؟! (69)

ما آدمیزادگان را گرامى داشتیم; و آنها را در خشكى و دریا، (بر مركبهاى راهوار) حمل كردیم; و از انواع روزیهاى پاكیزه به آنان روزى دادیم; و آنها را بر بسیارى از موجوداتى كه خلق كرده‏ایم، برترى بخشیدیم. (70)

(به یاد آورید) روزى را كه هر گروهى را با پیشوایشان مى‏خوانیم! كسانى كه نامه عملشان به دست راستشان داده شود، آن را (با شادى و سرور) مى‏خوانند; و بقدر رشته شكاف هسته خرمایى به آنان ستم نمى‏شود! (71)

اما كسى كه در این جهان (از دیدن چهره حق) نابینا بوده است، در آخرت نیز نابینا و گمراهتر است! (72)

نزدیك بود آنها تو را (با وسوسه‏هاى خود) از آنچه بر تو وحى كرده‏ایم بفریبند، تا غیر آن را به ما نسبت دهى; و در آن صورت، تو را به دوستى خود برمیگزینند! (73)

و اگر ما تو را ثابت قدم نمى‏ساختیم (و در پرتو مقام عصمت، مصون از انحراف نبودى)، نزدیك بود به آنان تمایل كنى. (74)

اگر چنین مى‏كردى، ما دو برابر مجازات (مشركان) در زندگى دنیا، و دو برابر (مجازات) آنها را بعد از مرگ، به تو مى‏چشاندیم; سپس در برابر ما، یاورى براى خود نمى‏یافتى! (75)

و نزدیك بود (با نیرنگ و توطئه) تو را از این سرزمین بلغزانند، تا از آن بیرونت كنند!و هرگاه چنین مى‏كردند، (گرفتار مجازات سخت الهى شده،) و پس از تو، جز مدت كمى باقى نمى‏ماندند! (76)

این سنت (ما در مورد) پیامبرانى است كه پیش از تو فرستادیم; و هرگز براى سنت ما تغییر و دگرگونى نخواهى یافت! (77)

نماز را از زوال خورشید (هنگام ظهر) تا نهایت تاریكى شب ( نیمه شب) برپا دار; و همچنین قرآن فجر ( نماز صبح) را; چرا كه قرآن فجر، مشهود (فرشتگان شب و روز) است! (78)

و پاسى از شب را (از خواب برخیز، و) قرآن (و نماز) بخوان! این یك وظیفه اضافى براى توست; امید است پروردگارت تو را به مقامى در خور ستایش برانگیزد! (79)

و بگو: «پروردگارا! مرا (در هر كار،) با صداقت وارد كن، و با صداقت خارج ساز! و از سوى خود، حجتى یارى كننده برایم قرار ده!» (80)

و بگو: «حق آمد، و باطل نابود شد; یقینا باطل نابود شدنى است!» (81)

و از قرآن، آنچه شفا و رحمت است براى مؤمنان، نازل مى‏كنیم; و ستمگران را جز خسران (و زیان) نمى‏افزاید. (82)

هنگامى كه به انسان نعمت مى‏بخشیم، (از حق) روى مى‏گرداند و متكبرانه دور مى‏شود; و هنگامى كه (كمترین) بدى به او مى‏رسد، (از همه چیز) مایوس مى‏گردد! (83)

بگو: «هر كس طبق روش (و خلق و خوى) خود عمل مى‏كند; و پروردگارتان كسانى را كه راهشان نیكوتر است، بهتر مى‏شناسد.» (84)

و از تو درباره «روح‏» سوال مى‏كنند، بگو: «روح از فرمان پروردگار من است; و جز اندكى از دانش، به شما داده نشده است!» (85)

و اگر بخواهیم، آنچه را بر تو وحى فرستاده‏ایم، از تو مى‏گیریم; سپس كسى را نمى‏یابى كه در برابر ما، از تو دفاع كند... (86)

مگر رحمت پروردگارت (شامل حالت گردد،) كه فضل پروردگارت بر تو بزرگ بوده است! (87)

بگو: «اگر انسانها و پریان (جن و انس) اتفاق كنند كه همانند این قرآن را بیاورند، همانند آن را نخواهند آورد; هر چند یكدیگر را (در این كار) كمك كنند. (88)

ما در این قرآن، براى مردم از هر چیز نمونه‏اى آوردیم (و همه معارف در آن جمع است); اما بیشتر مردم (در برابر آن، از هر كارى) جز انكار، ابا داشتند! (89)

و گفتند: «ما هرگز به تو ایمان نمى‏آوریم تا اینكه چشمه‏جوشانى از این سرزمین (خشك و سوزان) براى ما خارج سازى... (90)

یا باغى از نخل و انگور از آن تو باشد; و نهرها در لابه‏لاى آن جارى كنى... (91)

یا قطعات (سنگهاى) آسمان را -آنچنان كه مى‏پندارى- بر سر ما فرود آرى; یا خداوند و فرشتگان را در برابر ما بیاورى... (92)

یا براى تو خانه‏اى پر نقش و نگار از طلا باشد; یا به آسمان بالا روى; حتى اگر به آسمان روى، ایمان نمى‏آوریم مگر آنكه نامه‏اى بر ما فرود آورى كه آن را بخوانیم! «بگو:» منزه است پروردگارم (از این سخنان بى‏معنى)! مگر من جز انسانى فرستاده خدا هستم؟! (93)

تنها چیزى كه بعد از آمدن هدایت مانع شد مردم ایمان بیاورند، این بود (كه از روى نادانى و بى‏خبرى) گفتند: «آیا خداوند بشرى را بعنوان رسول فرستاده است؟!» (94)

بگو: «(حتى) اگر در روى زمین فرشتگانى (زندگى مى‏كردند، و) با آرامش گام برمى‏داشتند، ما فرشته‏اى را به عنوان رسول، بر آنها مى‏فرستادیم!» (چرا كه رهنماى هر گروهى باید از جنس خودشان باشد). (95)

بگو: «همین كافى است كه خداوند، میان من و شما گواه باشد; چرا كه او نسبت به بندگانش آگاه و بیناست! (96)

هر كس را خدا هدایت كند، هدایت یافته واقعى اوست; و هر كس را (بخاطر اعمالش) گمراه سازد، هادیان و سرپرستانى غیر خدا براى او نخواهى یافت; و روز قیامت، آنها را بر صورتهایشان محشور مى‏كنیم، در حالى كه نابینا و گنگ و كرند; جایگاهشان دوزخ است; هر زمان آتش آن فرونشیند، شعله تازه‏اى بر آنان مى‏افزاییم! (97)

این كیفر آنهاست، بخاطر اینكه نسبت به آیات ما كافر شدند و گفتند: «آیا هنگامى كه ما استخوانهاى پوسیده و خاكهاى پراكنده‏اى شدیم، بار دیگر آفرینش تازه‏اى خواهیم یافت؟! س‏ذللّه (98)

آیا نمى‏دانند خدایى كه آسمانها و زمین را آفریده، قادر است مثل آنان را بیافریند (و به زندگى جدید بازشان گرداند)؟! و براى آنان سرآمدى قطعى -كه شكى در آن نیست- قرار داده; اما ظالمان، جز كفر و انكار را پذیرا نیستند! (99)

بگو: «اگر شما مالك خزائن رحمت پروردگار من بودید. در آن صورت، (بخاطر تنگ نظرى) امساك مى‏كردید، مبادا انفاق، مایه تنگدستى شما شود» و انسان تنگ نظر است! (100)

ما به موسى نه معجزه روشن دادیم; پس از بنى اسرائیل سوال كن آن زمان كه این (معجزات نه گانه) به سراغ آنها آمد (چگونه بودند)؟! فرعون به او گفت: «اى موسى! گمان مى‏كنم تو دیوانه (یا ساحرى)!» (101)

(موسى) گفت: «تو مى‏دانى این آیات را جز پروردگار آسمانها و زمین -براى روشنى دلها- نفرستاده; و من گمان مى‏كنم اى فرعون، تو (بزودى) هلاك خواهى شد!» (102)

پس (فرعون) تصمیم گرفت آنان را از آن سرزمین ریشه كن سازد; ولى ما، او و تمام كسانى را كه با او بودند، غرق كردیم. (103)

و بعد از آن به بنى اسرائیل گفتیم: «در این سرزمین ( مصر و شام) ساكن شوید! اما هنگامى كه وعده آخرت فرا رسد، همه شما را دسته جمعى (به آن دادگاه عدل) مى‏آوریم‏» (104)

و ما قرآن را بحق نازل كردیم; و بحق نازل شد; و تو را، جز بعنوان بشارت‏دهنده و بیم‏دهنده، نفرستادیم! (105)

و قرآنى كه آیاتش را از هم جدا كردیم، تا آن را با درنگ بر مردم بخوانى; و آن را بتدریج نازل كردیم. (106)

بگو: «خواه به آن ایمان بیاورید، و خواه ایمان نیاورید، كسانى كه پیش از آن به آنها دانش داده شده، هنگامى كه (این آیات) بر آنان خوانده مى‏شود، سجده‏كنان به خاك مى‏افتند... (107)

و مى‏گویند: «منزه است پروردگار ما، كه وعده‏هایش به یقین انجام‏شدنى است !» (108)

آنها (بى‏اختیار) به زمین مى‏افتند و گریه مى‏كنند; و (تلاوت این آیات، همواره) بر خشوعشان مى‏افزاید. (109)

بگو: ««الله‏» را بخوانید یا «رحمان‏» را، هر كدام را بخوانید، (ذات پاكش یكى است; و) براى او بهترین نامهاست!» و نمازت‏را زیاد بلند، یا خیلى آهسته نخوان; و در میان آن دو، راهى (معتدل) انتخاب كن! (110)

و بگو: «ستایش براى خداوندى است كه نه فرزندى براى خود انتخاب كرده، و نه شریكى در حكومت دارد، و نه بخاطر ضعف و ذلت، (حامى و) سرپرستى براى اوست!» و او را بسیار بزرگ بشمار! (111)