به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
سوگند به (فرشتگان) صف كشیده (و منظم) (۱)
و به نهى كنندگان و (بازدارندگان) (۲)
و تلاوت كنندگان پیاپى آیات الهى... (۳)
كه معبود شما یگانه است; (۴)
پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آنهاست، و پروردگار مشرقها! (۵)
ما آسمان نزدیك ( پایین) را با ستارگان آراستیم، (۶)
تا آن را از هر شیطان خبیثى حفظ كنیم! (۷)
آنها نمىتوانند به (سخنان) فرشتگان عالم بالا گوش فرادهند، (و هرگاه چنین كنند) از هر سو هدف قرارمىگیرند! (۸)
آنها به شدت به عقب رانده مىشوند; و براى آنان مجازاتى دائم است! (۹)
مگر آنها كه در لحظهاى كوتاه براى استراق سمع به آسمان نزدیك شوند، كه «شهاب ثاقب آنها را تعقیب مىكند! (۱۰)
از آنان بپرس: «آیا آفرینش (و معاد) آنان سختتر است یا آفرینش فرشتگان (و آسمانها و زمین)؟! ما آنان را از گل چسبندهاى آفریدیم! (۱۱)
تو از انكارشان تعجب مىكنى، ولى آنها مسخره مىكنند! (۱۲)
و هنگامى كه به آنان تذكر داده شود، هرگز متذكر نمىشوند! (۱۳)
و هنگامى كه معجزهاى را ببینند، دیگران را نیز به استهزا دعوتمىكنند! (۱۴)
و مىگویند: «این فقط سحرى آشكار است! (۱۵)
آیا هنگامى كه ما مردیم و به خاك و استخوان مبدل شدیم، بار دیگر برانگیخته خواهیم شد؟! (۱۶)
یا پدران نخستین ما (بازمىگردند)؟!» (۱۷)
بگو: «آرى، همه شما زنده مىشوید در حالى كه خوار و كوچك خواهید بود! (۱۸)
تنها یك صیحه عظیم واقع مىشود، ناگهان همه (از قبرها برمىخیزند و) نگاه مىكنند! (۱۹)
و مىگویند: «اى واى بر ما، این روز جزاست!» (۲۰)
(آرى) این همان روز جدایى (حق از باطل) است كه شما آن را تكذیب مىكردید! (۲۱)
(در این هنگام به فرشتگان دستور داده مىشود:) ظالمان و همردیفانشان و آنچه را مىپرستیدند... (۲۲)
(آرى آنچه را) جز خدا مىپرستیدند جمع كنید و بسوى راه دوزخ هدایتشان كنید! (۲۳)
آنها را نگهدارید كه باید بازپرسى شوند! (۲۴)
شما را چه شده كه از هم یارى نمىطلبید؟! (۲۵)
ولى آنان در آن روز تسلیم قدرت خداوندند! (۲۶)
(و در این حال) رو به یكدیگر كرده و از هم مىپرسند... (۲۷)
گروهى (مىگویند: «شما رهبران گمراهى بودید كه به ظاهر) از طریق خیرخواهى و نیكى وارد شدید اما جز فریب چیزى در كارتان نبود)!» (۲۸)
(آنها در جواب) مىگویند: «شما خودتان اهل ایمان نبودید (تقصیر ما چیست)؟! (۲۹)
ما هیچ گونه سلطهاى بر شما نداشتیم، بلكه شما خود قومى طغیانگر بودید! (۳۰)
اكنون فرمان پروردگارمان بر همه ما مسلم شده، و همگى از عذاب او مىچشیم! (۳۱)
ما شما را گمراه كردیم، همان گونه كه خود گمراه بودیم! (۳۲)
(آرى) همه آنها ( پیشوایان و پیروان گمراه) در آن روز در عذاب الهى مشتركند! (۳۳)
ما این گونه با مجرمان رفتار مىكنیم! (۳۴)
چرا كه وقتى به آنها گفته مىشد: «معبودى جز خدا وجود ندارد»، تكبر و سركشى مىكردند... (۳۵)
و پیوسته مىگفتند: «آیا ما معبودان خود را بخاطر شاعرى دیوانه رها كنیم؟!» (۳۶)
چنین نیست، او حق را آورده و پیامبران پیشین را تصدیق كرده است! (۳۷)
اما شما (مستكبران كوردل) بطور مسلم عذاب دردناك (الهى) را خواهید چشید! (۳۸)
و جز به آنچه انجام مىدادید كیفر داده نمىشوید، (۳۹)
جز بندگان مخلص خدا (كه از این كیفرها بركنارند)! (۴۰)
براى آنان ( بندگان مخلص) روزى معین و ویژهاى است، (۴۱)
میوهها(ى گوناگون پر ارزش)، و آنها گرامى داشته مىشوند... (۴۲)
در باغهاى پر نعمت بهشت; (۴۳)
در حالى كه بر تختها رو به روى یكدیگر تكیه زدهاند، (۴۴)
و گرداگردشان قدحهاى لبریز از شراب طهور را مى گردانند; (۴۵)
شرابى سفید و درخشنده، و لذتبخش براى نوشندگان; (۴۶)
شرابى كه نه در آن مایه تباهى عقل است و نه از آن مست مىشوند! (۴۷)
و نزد آنها همسرانى زیبا چشم است كه جز به شوهران خود عشق نمىورزند. (۴۸)
گویى از (لطافت و سفیدى) همچون تخم مرغهایى هستند كه (در زیر بال و پر مرغ) پنهان مانده (و دست انسانى هرگز آن را لمس نكرده است)! (۴۹)
(در حالى كه آنها غرق گفتگو هستند) بعضى رو به بعضى دیگر كرده مىپرسند... (۵۰)
كسى از آنها مىگوید: «من همنشینى داشتم... (۵۱)
كه پیوسته مىگفت: آیا (به راستى) تو این سخن را باور كرده اى... (۵۲)
كه وقتى ما مردیم و به خاك و استخوان مبدل شدیم، (بار دیگر) زنده مى شویم و جزا داده خواهیم شد؟!» (۵۳)
(سپس) مىگوید: «آیا شما مىتوانید از او خبرى بگیرید؟» (۵۴)
اینجاست كه نگاهى مىكند، ناگهان او را در میان دوزخ مىبیند. (۵۵)
مىگوید:«به خدا سوگند نزدیك بود مرا (نیز) به هلاكت بكشانى! (۵۶)
و اگر نعمت پروردگارم نبود، من نیز از احضارشدگان (در دوزخ) بودم! (۵۷)
(سپس به یاران خود مىگوید: اى دوستان!) آیا ما هرگز نمى میریم (و در بهشت جاودانه خواهیم بود)، (۵۸)
و جز همان مرگ اول، مرگى به سراغ ما نخواهد آمد، و ما هرگز عذاب نخواهیم شد. (۵۹)
راستى این همان پیروزى بزرگ است! (۶۰)
آرى، براى مثل این، باید عمل كنندگان عمل كنند! (۶۱)
آیا این (نعمتهاى جاویدان بهشتى) بهتر است یا درخت (نفرت انگیز) زقوم؟! (۶۲)
ما آن را مایه درد و رنج ظالمان قرار دادیم! (۶۳)
آن درختى است كه از قعر جهنم مىروید! (۶۴)
شكوفه آن مانند سرهاى شیاطین است! (۶۵)
آنها ( مجرمان) از آن مىخورند و شكمها را از آن پر مىكنند! (۶۶)
سپس روى آن آب داغ متعفنى مىنوشند! (۶۷)
سپس بازگشت آنها به سوى جهنم است! (۶۸)
چرا كه آنها پدران خود را گمراه یافتند، (۶۹)
با این حال به سرعت بدنبال آنان كشانده مى شوند! (۷۰)
و قبل از آنها بیشتر پیشینیان (نیز) گمراه شدند! (۷۱)
ما در میان آنها انذاركنندگانى فرستادیم، (۷۲)
ولى بنگر عاقبت انذارشوندگان چگونه بود! (۷۳)
مگر بندگان مخلص خدا! (۷۴)
و نوح، ما را خواند (و ما دعاى او را اجابت كردیم); و چه خوب اجابت كنندهاى هستیم! (۷۵)
و او و خاندانش را از اندوه بزرگ رهایى بخشیدیم، (۷۶)
و فرزندانش را همان بازماندگان (روى زمین) قرار دادیم، (۷۷)
و نام نیك او را در میان امتهاى بعد باقى نهادیم. (۷۸)
سلام بر نوح در میان جهانیان باد! (۷۹)
ما این گونه نیكوكاران را پاداش مىدهیم! (۸۰)
چرا كه او از بندگان باایمان ما بود! (۸۱)
سپس دیگران ( دشمنان او) را غرق كردیم! (۸۲)
و از پیروان او ابراهیم بود; (۸۳)
(به خاطر بیاور) هنگامى را كه با قلب سلیم به پیشگاه پروردگارش آمد; (۸۴)
هنگامى كه به پدر و قومش گفت: «اینها چیست كه مىپرستید؟! (۸۵)
آیا غیر از خدا به سراغ این معبودان دروغین مىروید؟! (۸۶)
شما درباره پروردگار عالمیان چه گمان مىبرید؟! (۸۷)
(سپس) نگاهى به ستارگان افكند... (۸۸)
و گفت: «من بیمارم (و با شما به مراسم جشن نمىآیم)!» (۸۹)
آنها از او روى برتافته و به او پشت كردند (و بسرعت دور شدند.) (۹۰)
(او وارد بتخانه شد) مخفیانه نگاهى به معبودانشان كرد و از روى تمسخر گفت: «چرا (از این غذاها) نمىخورید؟! (۹۱)
(اصلا) چرا سخن نمىگویید؟!» (۹۲)
سپس بسوى آنها رفت و ضربهاى محكم با دست راست بر پیكر آنها فرود آورد (و جز بت بزرگ، همه را درهم شكست). (۹۳)
آنها با سرعت به او روى آوردند. (۹۴)
گفت: «آیا چیزى را مىپرستید كه با دست خود مىتراشید؟! (۹۵)
با اینكه خداوند هم شما را آفریده و هم بتهایى كه مىسازید!» (۹۶)
(بت پرستان) گفتند: «بناى مرتفعى براى او بسازید و او را در جهنمى از آتش بیفكنید!» (۹۷)
آنها طرحى براى نابودى ابراهیم ریخته بودند، ولى ما آنان را پست و مغلوب ساختیم! (۹۸)
(او از این مهلكه بسلامت بیرون آمد) و گفت: «من به سوى پروردگارم مىروم، او مرا هدایت خواهد كرد! (۹۹)
پروردگارا! به من از صالحان ( فرزندان صالح) ببخش!» (۱۰۰)
ما او ( ابراهیم) را به نوجوانى بردبار و صبور بشارت دادیم! (۱۰۱)
هنگامى كه با او به مقام سعى و كوشش رسید، گفت: «پسرم! من در خواب دیدم كه تو را ذبح مىكنم، نظر تو چیست؟» گفت«پدرم! هر چه دستور دارى اجرا كن، به خواست خدا مرا از صابران خواهى یافت!» (۱۰۲)
هنگامى كه هر دو تسلیم شدند و ابراهیم جبین او را بر خاك نهاد... (۱۰۳)
او را ندا دادیم كه: «اى ابراهیم! (۱۰۴)
آن رؤیا را تحقق بخشیدى (و به ماموریت خود عمل كردى)!» ما این گونه، نیكوكاران را جزا مىدهیم! (۱۰۵)
این مسلما همان امتحان آشكار است! (۱۰۶)
ما ذبح عظیمى را فداى او كردیم، (۱۰۷)
و نام نیك او را در امتهاى بعد باقى نهادیم! (۱۰۸)
سلام بر ابراهیم! (۱۰۹)
این گونه نیكوكاران را پاداش مىدهیم! (۱۱۰)
او از بندگان باایمان ما است! (۱۱۱)
ما او را به اسحاق -پیامبرى از شایستگان- بشارت دادیم! (۱۱۲)
ما به او و اسحاق بركت دادیم; و از دودمان آن دو، افرادى بودند نیكوكار و افرادى آشكارا به خود ستم كردند! (۱۱۳)
ما به موسى و هارون نعمت بخشیدیم! (۱۱۴)
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ نجات دادیم! (۱۱۵)
و آنها را یارى كردیم تا بر دشمنان خود پیروز شدند! (۱۱۶)
ما به آن دو، كتاب روشنگر دادیم، (۱۱۷)
و نام نیكشان را در اقوام بعد باقى گذاردیم! (۱۱۹)
سلام بر موسى و هارون! (۱۲۰)
ما این گونه نیكوكاران را پاداش مى دهیم! (۱۲۱)
آن دو از بندگان مؤمن ما بودند! (۱۲۲)
و الیاس از رسولان (ما) بود! (۱۲۳)
به خاطر بیاور هنگامى را كه به قومش گفت: «آیا تقوا پیشه نمىكنید؟! (۱۲۴)
آیا بت «بعل» را مىخوانید و بهترین آفریدگارها را رها مىسازید؟! (۱۲۵)
خدایى كه پروردگار شما و پروردگار نیاكان شماست!» (۱۲۶)
اما آنها او را تكذیب كردند; ولى به یقین همگى (در دادگاه عدل الهى) احضار مىشوند! (۱۲۷)
مگر بندگان مخلص خدا! (۱۲۸)
ما نام نیك او را در میان امتهاى بعد باقى گذاردیم! (۱۲۹)
سلام بر الیاسین! (۱۳۰)
ما این گونه نیكوكاران را پاداش مىدهیم! (۱۳۱)
و از بندگان مؤمن ما است! (۱۳۲)
و لوط از رسولان (ما) است! (۱۳۳)
و به خاطر بیاور زمانى را كه او و خاندانش را همگى نجات دادیم، (۱۳۴)
مگر پیرزنى كه از بازماندگان بود (و به سرنوشت آنان گرفتار شد)! (۱۳۵)
سپس بقیه را نابود كردیم! (۱۳۶)
و شما پیوسته صبحگاهان از كنار (ویرانه هاى شهرهاى) آنها مىگذرید... (۱۳۷)
و (همچنین) شبانگاه; آیا نمى اندیشید؟! (۱۳۸)
و یونس از رسولان (ما) است! (۱۳۹)
به خاطر بیاور زمانى را كه به سوى كشتى پر (از جمعیت و بار) فرار كرد. (۱۴۰)
و با آنها قرعه افكند، (و قرعه به نام او افتاد و) مغلوب شد! (۱۴۱)
(او را به دریا افكندند) و ماهى عظیمى او را بلعید، در حالى كه مستحق سرزنش بود! (۱۴۲)
و اگر او از تسبیح كنندگان نبود... (۱۴۳)
تا روز قیامت در شكم ماهى مىماند! (۱۴۴)
(به هر حال ما او را رهایى بخشیدیم و) او را در یك سرزمین خشك خالى از گیاه افكندیم در حالى كه بیمار بود! (۱۴۵)
و بوته كدوئى بر او رویاندیم (تا در سایه برگهاى پهن و مرطوبش آرامش یابد)! (۱۴۶)
و او را به سوى جمعیت یكصد هزار نفرى -یا بیشتر- فرستادیم! (۱۴۷)
آنها ایمان آوردند، از این رو تا مدت معلومى آنان را از مواهب زندگى بهره مند ساختیم! (۱۴۸)
از آنان بپرس: آیا پروردگارت دخترانى دارد و پسران از آن آنهاست؟! (۱۴۹)
آیا ما فرشتگان را مؤنث آفریدیم و آنها ناظر بودند؟! (۱۵۰)
دانید آنها با این تهمت بزرگشان مىگویند: (۱۵۱)
«خداوند فرزند آورده!» ولى آنها به یقین دروغ مىگویند! (۱۵۲)
آیا دختران را بر پسران ترجیح داده است؟! (۱۵۳)
شما را چه شده است؟! چگونه حكم مىكنید؟! (هیچ مىفهمید چه مىگویید؟!) (۱۵۴)
آیا متذكر نمىشوید؟! (۱۵۵)
یا شما دلیل روشنى در این باره دارید؟ (۱۵۶)
كتابتان را بیاورید اگر راست مىگویید! (۱۵۷)
آنها ( مشركان) میان او ( خداوند) و جن، (خویشاوندى و) نسبتى قائل شدند; در حالى كه جنیان بخوبى مىدانند كه این بتپرستان در دادگاه الهى احضار مىشوند! (۱۵۸)
منزه است خداوند از آنچه توصیف مىكنند، (۱۵۹)
مگر بندگان مخلص خدا! (۱۶۰)
شما و آنچه را پرستش مىكنید، (۱۶۱)
هرگز نمىتوانید كسى را (با آن) فریب دهید، (۱۶۲)
مگر آنها كه در آتش دوزخ وارد مىشوند! (۱۶۳)
و هیچ یك از ما نیست جز آنكه مقام معلومى دارد; (۱۶۴)
و ما همگى (براى اطاعت فرمان خداوند) به صف ایستادهایم; (۱۶۵)
و ما همه تسبیحگوى او هستیم! (۱۶۶)
آنها پیوسته مىگفتند: (۱۶۷)
«اگر یكى از كتابهاى پیشینیان نزد ما بود، (۱۶۸)
به یقین، ما بندگان مخلص خدا بودیم!» (۱۶۹)
(اما هنگامى كه این كتاب بزرگ آسمانى بر آنها نازل شد،) به آن كافر شدند; ولى بزودى (نتیجه كار خود را) خواهند دانست! (۱۷۰)
وعده قطعى ما براى بندگان فرستاده ما از پیش مسلم شده... (۱۷۱)
كه آنان یارى شدگانند، (۱۷۲)
و لشكر ما پیروزند! (۱۷۳)
از آنها ( كافران) روى بگردان تا زمان معینى (كه فرمان جهاد فرارسد)! (۱۷۴)
و وضع آنها را بنگر (چه بىمحتواست) اما بزودى (نتیجه اعمال خود را) مىبینند! (۱۷۵)
آیا آنها براى عذاب ما شتاب مىكنند؟! (۱۷۶)
اما هنگامى كه عذاب ما در آستانه خانههایشان فرود آید، انذارشدگان صبحگاه بدى خواهند داشت! (۱۷۷)
از آنان روى بگردان تا زمان معینى! (۱۷۸)
و وضع كارشان را ببین; آنها نیز به زودى (نتیجه اعمال خود را) مىبینند! (۱۷۹)
منزه است پروردگار تو، پروردگار عزت (و قدرت) از آنچه آنان توصیف مىكنند. (۱۸۰)
و سلام بر رسولان! (۱۸۱)
حمد و ستایش مخصوص خداوندى است كه پروردگار جهانیان است! (۱۸۲)
