به نام خداوند رحمتگر مهربان
به راستى كه مؤمنان رستگار شدند«1»
همانان كه در نمازشان فروتنند«2»
و آنان كه از بيهوده رويگردانند«3»
و آنان كه زكات مىپردازند«4»
و كسانى كه پاكدامنند«5»
مگر در مورد همسرانشان يا كنيزانى كه به دست آوردهاند كه در اين صورت بر آنان نكوهشى نيست«6»
پس هر كه فراتر از اين جويد آنان از حد درگذرندگانند«7»
و آنان كه امانتها و پيمان خود را رعايت مىكنند«8»
و آنان كه بر نمازهايشان مواظبت مىنمايند«9»
آنانند كه خود وارثانند«10»
همانان كه بهشت را به ارث مىبرند و در آنجا جاودان مىمانند«11»
و به يقين انسان را از عصارهاى از گل آفريديم«12»
سپس او را [به صورت] نطفهاى در جايگاهى استوار قرار داديم«13»
آنگاه نطفه را به صورت علقه درآورديم پس آن علقه را [به صورت] مضغه گردانيديم و آنگاه مضغه را استخوانهايى ساختيم بعد استخوانها را با گوشتى پوشانيديم آنگاه [جنين را در] آفرينشى ديگر پديد آورديم آفرين باد بر خدا كه بهترين آفرينندگان است«14»
بعد از اين [مراحل] قطعا خواهيد مرد«15»
آنگاه شما در روز رستاخيز برانگيخته خواهيد شد«16»
و به راستى [ما] بالاى سر شما هفت راه [آسمانى] آفريديم و از [كار] آفرينش غافل نبودهايم«17»
و از آسمان آبى به اندازه [معين] فرود آورديم و آن را در زمين جاى داديم و ما براى از بين بردن آن مسلما تواناييم«18»
پس براى شما به وسيله آن باغهايى از درختان خرما و انگور پديدار كرديم كه در آنها براى شما ميوههاى فراوان است و از آنها مىخوريد«19»
و از طور سينا درختى برمىآيد كه روغن و نان خورشى براى خورندگان است«20»
و البته براى شما در دامها[ى گله درس] عبرتى است از [شيرى] كه در شكم آنهاست به شما مىنوشانيم و براى شما در آنها سودهاى فراوان است و از آنها مىخوريد«21»
و بر آنها و بر كشتيها سوار مىشويد«22»
و به يقين نوح را به سوى قومش فرستاديم پس [به آنان] گفت اى قوم من خدا را بپرستيد شما را جز او خدايى نيست مگر پروا نداريد«23»
و اشراف قومش كه كافر بودند گفتند اين [مرد] جز بشرى چون شما نيست مىخواهد بر شما برترى جويد و اگر خدا مىخواست قطعا فرشتگانى مىفرستاد [ما]در ميان پدران نخستين خود چنين [چيزى] نشنيدهايم«24»
او نيست جز مردى كه در وى [حال] جنون است پس تا چندى در بارهاش دست نگاه داريد«25»
[نوح] گفت پروردگارا از آن روى كه دروغزنم خواندند مرا يارى كن«26»
پس به او وحى كرديم كه زير نظر ما و [به] وحى ما كشتى را بساز و چون فرمان ما دررسيد و تنور به فوران آمد پس در آن از هر نوع [حيوانى] دو تا [يكى نر و ديگرى ماده] با خانوادهات بجز كسى از آنان كه حكم [عذاب ] بر او پيشى گرفته است وارد كن در باره كسانى كه ظلم كردهاند با من سخن مگوى زيرا آنها غرق خواهند شد«27»
و چون تو با آنان كه همراه تواند بر كشتى نشستى بگو ستايش خدايى را كه ما را از [چنگ] گروه ظالمان رهانيد«28»
و بگو پروردگارا مرا در جايى پربركت فرود آور [كه] تو نيكترين مهماننوازانى«29»
در حقيقت در اين [ماجرا] عبرتهايى است و قطعا ما آزمايشكننده بوديم«30»
سپس بعد از آنان نسل[هايى] ديگر پديد آورديم«31»
و در ميانشان پيامبرى از خودشان روانه كرديم كه خدا را بپرستيد جز او براى شما معبودى نيست آيا سر پرهيزگارى نداريد«32»
و اشراف قومش كه كافر شده و ديدار آخرت را دروغ پنداشته بودند و در زندگى دنيا آنان را مرفه ساخته بوديم گفتند اين [مرد] جز بشرى چون شما نيست از آنچه مىخوريد مىخورد و از آنچه مىنوشيد مىنوشد«33»
و اگر بشرى مثل خودتان را اطاعت كنيد در آن صورت قطعا زيانكار خواهيد بود«34»
آيا به شما وعده مىدهد كه وقتى مرديد و خاك و استخوان شديد [باز] شما [از گور زنده] بيرون آورده مىشويد«35»
وه چه دور است آنچه كه وعده داده مىشويد«36»
جز اين زندگانى دنياى ما چيزى نيست مىميريم و زندگى مىكنيم و ديگر برانگيخته نخواهيم شد«37»
او جز مردى كه بر خدا دروغ مىبندد نيست و ما به او اعتقاد نداريم«38»
گفت پروردگارا از آن روى كه مرا دروغزن خواندند ياريم كن«39»
فرمود به زودى سخت پشيمان خواهند شد«40»
پس فرياد [مرگبار] آنان را به حق فرو گرفت و آنها را [چون] خاشاكى كه بر آب افتد گردانيديم دور باد [از رحمتخدا] گروه ستمكاران«41»
آنگاه پس از آنان نسلهاى ديگرى پديد آورديم«42»
هيچ امتى نه از اجل خود پيشى مىگيرد و نه باز پس مىماند«43»
باز فرستادگان خود را پياپى روانه كرديم هر بار براى [هدايت] امتى پيامبرش آمد او را تكذيب كردند پس [ما امتهاى سركش را] يكى پس از ديگرى آورديم و آنها را مايه عبرت [و زبانزد مردم] گردانيديم دور باد [از رحمتخدا] مردمى كه ايمان نمىآورند«44»
سپس موسى و برادرش هارون را با آيات خود و حجتى آشكار فرستاديم«45»
به سوى فرعون و سران [قوم] او ولى تكبر نمودند و مردمى گردنكش بودند«46»
پس گفتند آيا به دو بشر كه مثل خود ما هستند و طايفه آنها بندگان ما مىباشند ايمان بياوريم«47»
در نتيجه آن دو را دروغزن خواندند پس از زمره هلاكشدگان گشتند«48»
و به يقين ما به موسى كتاب [آسمانى] داديم باشد كه آنان به راه راست روند«49» و پسر مريم و مادرش را نشانهاى گردانيديم و آن دو را در سرزمين بلندى كه جاى زيست و [داراى] آب زلال بود جاى داديم«50»
اى پيامبران از چيزهاى پاكيزه بخوريد و كار شايسته كنيد كه من به آنچه انجام مىدهيد دانايم«51»
و در حقيقت اين امتشماست كه امتى يگانه است و من پروردگار شمايم پساز من پروا داريد«52»
تا كار [دين]شان را ميان خود قطعه قطعه كردند [و] دسته دسته شدند هر دستهاى به آنچه نزدشان بود دل خوش كردند«53»
پس آنها را در ورطه گمراهىشان تا چندى واگذار«54»
آيا مىپندارند كه آنچه از مال و پسران كه بديشان مدد مىدهيم«55»
[از آن روى است كه] مىخواهيم به سودشان در خيرات شتاب ورزيم [نه] بلكه نمىفهمند«56»
در حقيقت كسانى كه از بيم پروردگارشان هراسانند«57»
و كسانى كه به نشانههاى پروردگارشان ايمان مىآورند«58»
و آنان كه به پروردگارشان شرك نمىآورند«59»
و كسانى كه آنچه را دادند [در راه خدا] مىدهند در حالى كه دلهايشان ترسان است [و مىدانند] كه به سوى پروردگارشان بازخواهند گشت«60»
آنانند كه در كارهاى نيك شتاب مىورزند و آنانند كه در انجام آنها سبقت مىجويند«61»
و هيچ كس را جز به قدر توانش تكليف نمىكنيم و نزد ما كتابى است كه به حق سخن مىگويد و آنان مورد ستم قرار نخواهند گرفت«62»
[نه] بلكه دلهاى آنان از اين [حقيقت] در غفلت است و آنان غير از اين [گناهان] كردارهايى [ديگر] دارند كه به انجام آن مبادرت مىورزند«63»
تا وقتى خوشگذرانان آنها را به عذاب گرفتار ساختيم بناگاه به زارى درمىآيند«64»
امروز زارى مكنيد كه قطعا شما از جانب ما يارى نخواهيد شد«65»
در حقيقت آيات من بر شما خوانده مىشد و شما بوديد كه همواره به قهقرا مىرفتيد«66»
در حالى كه از [پذيرفتن] آن تكبر مىورزيديد و شب هنگام [در محافل خود] بدگويى مىكرديد«67»
آيا در [عظمت] اين سخن نينديشيدهاند يا چيزى براى آنان آمده كه براى پدران پيشين آنها نيامده است«68»
يا پيامبر خود را [درست] نشناخته و [لذا] به انكار او پرداختهاند«69»
يا مىگويند او جنونى دارد [نه] بلكه [او] حق را براى ايشان آورده و[لى] بيشترشان حقيقت را خوش ندارند«70»
و اگر حق از هوسهاى آنها پيروى مىكرد قطعا آسمانها و زمين و هر كه در آنهاست تباه مىشد [نه] بلكه يادنامهشان را به آنان دادهايم ولى آنها از [پيروى] يادنامه خود رويگردانند«71»
يا از ايشان مزدى مطالبه مىكنى و مزد پروردگارت بهتر است و اوست كه بهترين روزىدهندگان است«72»
و در حقيقت اين تويى كه جدا آنها را به راه راست مىخوانى«73»
و به راستى كسانى كه به آخرت ايمان ندارند از راه [درست] سخت منحرفند«74»
و اگر ايشان را ببخشاييم و آنچه از صدمه بر آنان [وارد آمده] است برطرف كنيم در طغيان خود كوردلانه اصرار مىورزند«75»
و به راستى ايشان را به عذاب گرفتار كرديم و[لى] نسبت به پروردگارشان فروتنى نكردند و به زارى درنيامدند«76»
تا وقتى كه درى از عذاب دردناك بر آنان گشوديم بناگاه ايشان در آن [حال] نوميد شدند«77»
و اوست آن كس كه براى شما گوش و چشم و دل پديد آورد چه اندك سپاسگزاريد«78»
و اوست آن كس كه شما را در زمين پديد آورد و به سوى اوست كه گرد آورده خواهيد شد«79»
و اوست آن كس كه زنده مىكند و مىميراند و اختلاف شب و روز از اوست مگر نمىانديشيد«80»
[نه] بلكه آنان [نيز] مثل آنچه پيشينيان گفته بودند گفتند«81»
گفتند آيا چون بميريم و خاك و استخوان شويم آيا واقعا باز ما زنده خواهيم شد«82»
درست همين را قبلا به ما و پدرانمان وعده دادند اين جز افسانههاى پيشينيان [چيزى] نيست«83»
بگو اگر مىدانيد [بگوييد] زمين و هر كه در آن است به چه كسى تعلق دارد«84»
خواهند گفت به خدا بگو آيا عبرت نمىگيريد«85»
بگو پروردگار آسمانهاى هفتگانه و پروردگار عرش بزرگ كيست«86»
خواهند گفتخدا بگو آيا پرهيزگارى نمىكنيد«87»
بگو فرمانروايى هر چيزى به دست كيست و اگر مىدانيد [كيست آنكه] او پناه مىدهد و در پناه كسى نمىرود«88»
خواهند گفتخدا بگو پس چگونه دستخوش افسون شدهايد«89»
[نه] بلكه حقيقت را بر ايشان آورديم و قطعا آنان دروغگويند«90»
خدا فرزندى اختيار نكرده و با او معبودى [ديگر] نيست و اگر جز اين بودقطعا هر خدايى آنچه را آفريده [بود] باخود مىبرد و حتما بعضى از آنان بر بعضى ديگر تفوق مىجستند منزه استخدا از آنچه وصف مىكنند«91»
داناى نهان و آشكار و برتر است از آنچه [با او] شريك مىگردانند«92»
بگو پروردگارا اگر آنچه را كه [از عذاب] به آنان وعده داده شده است به من نشان دهى«93»
پروردگارا پس مرا در ميان قوم ستمكار قرار مده«94»
و به راستى كه ما تواناييم كه آنچه را به آنان وعده دادهايم بر تو بنمايانيم«95»
بدى را به شيوهاى نيكو دفع كن ما به آنچه وصف مىكنند داناتريم«96»
و بگو پروردگارا از وسوسههاى شيطانها به تو پناه مىبرم«97»
و پروردگارا از اينكه [آنها] به پيش من حاضر شوند به تو پناه مىبرم«98»
تا آنگاه كه مرگ يكى از ايشان فرا رسد مىگويد پروردگارا مرا بازگردانيد«99»
شايد من در آنچه وانهادهام كار نيكى انجام دهم نه چنين است اين سخنى است كه او گوينده آن است و پشاپيش آنان برزخى است تا روزى كه برانگيخته خواهند شد «100»
پس آنگاه كه در صور دميده شود [ديگر] ميانشان نسبتخويشاوندى وجود ندارد و از [حال] يكديگر نمىپرسند «101»
پس كسانى كه كفه ميزان [اعمال] آنان سنگين باشد ايشان رستگارانند «102»
و كسانى كه كفه ميزان [اعمال]شان سبك باشد آنان به خويشتن زيان زده [و] هميشه در جهنم مىمانند «103»
آتش چهره آنها را مىسوزاند و آنان در آنجا ترشرويند «104»
آيا آيات من بر شما خوانده نمىشد و [همواره] آن را مورد تكذيب قرار نمىداديد «105»
مىگويند پروردگارا شقاوت ما بر ما چيره شد و ما مردمى گمراه بوديم «106»
پروردگارا ما را از اينجا بيرون بر پس اگر باز هم [به بدى] برگشتيم در آن صورت ستمگر خواهيم بود «107»
مىفرمايد [برويد] در آن گم شويد و با من سخن مگوييد «108»
در حقيقت دستهاى از بندگان من بودند كه مىگفتند پروردگارا ايمان آورديم بر ما ببخشاى و به ما رحم كن [كه] تو بهترين مهربانى «109»
و شما آنان [=مؤمنان] را به ريشخند گرفتيد تا [با اين كار] ياد مرا از خاطرتان بردند و شما بر آنان مىخنديديد «110»
من [هم] امروز به [پاس] آنكه صبر كردند بدانان پاداش دادم آرى ايشانند كه رستگارانند «111»
مىفرمايد چه مدت به عدد سالها در زمين مانديد «112»
مىگويند يك روز يا پارهاى از يك روز مانديم از شما گران [خود] بپرس «113»
مىفرمايد جز اندكى درنگ نكرديد كاش شما مىدانستيد«114»
آيا پنداشتيد كه شما را بيهوده آفريدهايم و اينكه شما به سوى ما بازگردانيده نمىشويد «115»
پس والاستخدا فرمانرواى برحق خدايى جز او نيست [اوست] پروردگار عرش گرانمايه «116»
و هر كس با خدا معبود ديگرى بخواند براى آن برهانى نخواهد داشت و حسابش فقط با پروردگارش مىباشد در حقيقت كافران رستگار نمىشوند «117»
و بگو پروردگارا ببخشاى و رحمت كن [كه] تو بهترين بخشايندگانى «118»
