به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
الم (۱)
آیا مردم گمان كردند همین كه بگویند: «ایمان آوردیم»، به حال خود رها مىشوند و آزمایش نخواهند شد؟! (۲)
ما كسانى را كه پیش از آنان بودند آزمودیم (و اینها را نیز امتحان مىكنیم); باید علم خدا درباره كسانى كه راست مىگویند و كسانى كه دروغ مىگویند تحقق یابد! (۳)
آیا كسانى كه اعمال بد انجام مىدهند گمان كردند بر قدرت ما چیره خواهند شد؟! چه بد داورى مىكنند! (۴)
كسى كه امید به لقاء الله (و رستاخیز) دارد (باید در اطاعت فرمان او بكوشد!) زیرا سرآمدى را كه خدا تعیین كرده فرامىرسد; و او شنوا و داناست! (۵)
كسى كه جهاد و تلاش كند، براى خود جهاد مىكند; چرا كه خداوند از همه جهانیان بى نیاز است. (۶)
و كسانى كه ایمان آورده و كارهاى شایسته انجام دادند، گناهان آنان را مىپوشانیم (و مىبخشیم) و آنان را به بهترین اعمالى كه انجام مىدادند پاداش مىدهیم. (۷)
ما به انسان توصیه كردیم كه به پدر و مادرش نیكى كند، و اگر آن دو (مشرك باشند و) تلاش كنند كه براى من همتایى قائل شوى كه به آن علم ندارى، از آنها پیروى مكن! بازگشت شما به سوى من است، و شما را از آنچه انجام مىدادید با خبر خواهم ساخت! (۸)
و كسانى كه ایمان آورده و كارهاى شایسته انجام دادند، آنها را در زمره صالحان وارد خواهیم كرد! (۹)
و از مردم كسانى هستند كه مىگویند: «به خدا ایمان آوردهایم!» اما هنگامى كه در راه خدا شكنجه و آزار مىبینند، آزار مردم را همچون عذاب الهى مىشمارند (و از آن سخت وحشت مىكنند); ولى هنگامى كه پیروزى از سوى پروردگارت (براى شما) بیاید، مىگویند: «ما هم با شما بودیم (و در این پیروزى شریكیم)»!! آیا خداوند به آنچه در سینههاى جهانیان است آگاهتر نیست؟! (۱۰)
مسلما خداوند مؤمنان را مىشناسد، و به یقین منافقان را (نیز) مىشناسد. (۱۱)
و كافران به مؤمنان گفتند: «شما از راه ما پیروى كنید، (و اگر گناهى دارد) ما گناهانتان را بر عهده خواهیم گرفت!» آنان هرگز چیزى از گناهان اینها را بر دوش نخواهند گرفت; آنان به یقین دروغگو هستند! (۱۲)
آنها بار سنگین (گناهان) خویش را بر دوش مىكشند، و (همچنین) بارهاى سنگین دیگرى را اضافه بر بارهاى سنگین خود; و روز قیامت به یقین از تهمتهائى كه مىبستند سوال خواهند شد! (۱۳)
و ما نوح را بسوى قومش فرستادیم; و او را در میان آنان هزار سال مگر پنجاه سال، درنگ كرد; اما سرانجام طوفان و سیلاب آنان را فراگرفت در حالى كه ظالم بودند. (۱۴)
ما او و سرنشینان كشتى را رهایى بخشیدیم، و آن را آیتى براى جهانیان قرار دادیم! (۱۵)
ما ابراهیم را (نیز) فرستادیم، هنگامى كه به قومش گفت: «خدا را پرستش كنید و از (عذاب) او بپرهیزید كه این براى شما بهتر است اگر بدانید! (۱۶)
شما غیر از خدا فقط بتهایى (از سنگ و چوب) را مىپرستید و دروغى به هم مىبافید; آنهایى را كه غیر از خدا پرستش مىكنید، مالك هیچ رزقى براى شما نیستند; روزى را تنها نزد خدا بطلبید و او را پرستش كنید و شكر او را بجا آورید كه بسوى او بازگشت داده مىشوید! (۱۷)
اگر شما (مرا) تكذیب كنید (جاى تعجب نیست)، امتهایى پیش از شما نیز (پیامبرانشان را) تكذیب كردند; وظیفه فرستاده (خدا) جز ابلاغ آشكار نیست». (۱۸)
آیا آنان ندیدند چگونه خداوند آفرینش را آغاز مىكند، سپس بازمىگرداند؟! این كار براى خدا آسان است! (۱۹)
بگو: «در زمین بگردید و بنگرید خداوند چگونه آفرینش را آغاز كرده است؟ سپس خداوند (به همینگونه) جهان آخرت را ایجاد مىكند; یقینا خدا بر هر چیز توانا است! (۲۰)
هر كس را بخواهد (و مستحق بداند) مجازات مىكند، و هر كس را بخواهد مورد رحمت قرارمىدهد; و شما را به سوى او بازمىگردانند. (۲۱)
شما هرگز نمىتوانید بر اراده خدا چیره شوید و از حوزه قدرت او در زمین و آسمان بگریزید; و براى شما جز خدا، ولى و یاورى نیست!» (۲۲)
كسانى كه به آیات خدا و دیدار او كافر شدند، از رحمت من مایوسند; و براى آنها عذاب دردناكى است! (۲۳)
اما جواب قوم او ( ابراهیم) جز این نبود كه گفتند: «او را بكشید یا بسوزانید!» ولى خداوند او را از آتش رهایى بخشید; در این ماجرا نشانههایى است براى كسانى كه ایمان مىآورند. (۲۴)
(ابراهیم) گفت: «شما غیر از خدا بتهایى براى خود انتخاب كردهاید كه مایه دوستى و محبت میان شما در زندگى دنیا باشد; سپس روز قیامت از یكدیگر بیزارى مىجویید و یكدیگر را لعن مىكنید; و جایگاه (همه) شما آتش است و هیچ یار و یاورى براى شما نخواهد بود!» (۲۵)
و لوط به او ( ابراهیم) ایمان آورد، و (ابراهیم) گفت: «من بسوى پروردگارم هجرت مىكنم كه او صاحب قدرت و حكیم است!» (۲۶)
و (در اواخر عمر،) اسحاق و یعقوب را به او بخشیدیم و نبوت و كتاب آسمانى را در دودمانش قرار دادیم و پاداش او را در دنیا دادیم و او در آخرت از صالحان است! (۲۷)
و لوط را فرستادیم هنگامى كه به قوم خود گفت: «شما عمل بسیار زشتى انجام مىدهید كه هیچ یك از مردم جهان پیش از شما آن را انجام نداده است! (۲۸)
آیا شما به سراغ مردان مىروید و راه (تداوم نسل انسان) را قطع مىكنید و در مجلستان اعمال ناپسند انجام مىدهید؟! «اما پاسـخ قومش جز این نبود كه گفتند:» اگر راست مىگویى عذاب الهى را براى ما بیاور! (۲۹)
(لوط) عرض كرد: «پروردگارا! مرا در برابر این قوم تبهكار یارى فرما!» (۳۰)
و هنگامى كه فرستادگان ما (از فرشتگان) بشارت (تولد فرزند) براى ابراهیم آوردند، گفتند: سخللّهما اهل این شهر و آبادى را (و به شهرهاى قوم لوط اشاره كردند) هلاك خواهیم كرد، چرا كه اهل آن ستمگرند!» (۳۱)
(ابراهیم) گفت: «در این آبادى لوط است!» گفتند: «ما به كسانى كه در آن هستند آگاهتریم! او و خانوادهاش را نجات مىدهیم; جز همسرش كه در میان قوم (گنهكار) باقى خواهد ماند.» (۳۲)
هنگامى كه فرستادگان ما نزد لوط آمدند، از دیدن آنها بدحال و دلتنگ شد; گفتند:«نترس و غمگین مباش، ما تو و خانوادهات را نجات خواهیم داد، جز همسرت كه در میان قوم باقى مىماند. (۳۳)
ما بر اهل این شهر و آبادى به خاطر گناهانشان، عذابى از آسمان فرو خواهیم ریخت!» (۳۴)
و از این آبادى نشانه روشنى (و درس عبرتى) براى كسانى كه مىاندیشند باقى گذاردیم! (۳۵)
و ما بسوى «مدین»، برادرشان «شعیب» را فرستادیم; گفت: «اى قوم من! خدا را بپرستید، و به روز بازپسین امیدوار باشید، و در زمین فساد نكنید!» (۳۶)
(ولى) آنها او را تكذیب كردند، و به این سبب زلزله آنان را فراگرفت، و بامدادان در خانههاى خود به رو در افتاده و مرده بودند! (۳۷)
ما طایفه «عاد» و «ثمود» را نیز (هلاك كردیم)، و مساكن (ویران شده) آنان براى شما آشكار است; شیطان اعمالشان را براى آنان آراسته بود، از این رو آنان را از راه (خدا) بازداشت در حالى كه بینا بودند. (۳۸)
و «قارون» و «فرعون» و «هامان» را نیز هلاك كردیم; موسى با دلایل روشن به سراغشان آمد، اما آنان در زمین برترى جویى كردند، ولى نتوانستند بر خدا پیشى گیرند! (۳۹)
ما هر یك از آنان را به گناهانشان گرفتیم، بر بعضى از آنها طوفانى از سنگریزه فرستادیم، و بعضى از آنان را صیحه آسمانى فروگرفت، و بعضى دیگر را در زمین فرو بردیم، و بعضى را غرق كردیم; خداوند هرگز به آنها ستم نكرد، ولى آنها خودشان بر خود ستم مىكردند! (۴۰)
مثل كسانى كه غیر از خدا را اولیاى خود برگزیدند، مثل عنكبوت است كه خانهاى براى خود انتخاب كرده; در حالى كه سستترین خانههاى خانه عنكبوت است اگر مىدانستند! (۴۱)
خداوند آنچه را غیر از او مىخوانند مىداند، و او شكستناپذیر و حكیم است. (۴۲)
اینها مثالهایى است كه ما براى مردم مىزنیم، و جز دانایان آن را درك نمىكنند. (۴۳)
خداوند، آسمانها و زمین را بحق آفرید; و در این آیتى است براى مؤمنان. (۴۴)
آنچه را از كتاب (آسمانى) به تو وحى شده تلاوت كن، و نماز را برپا دار، كه نماز (انسان را) از زشتیها و گناه بازمىدارد، و یاد خدا بزرگتر است; و خداوند مىداند شما چه كارهایى انجام مىدهید! (۴۵)
با اهل كتاب جز به روشى كه از همه نیكوتر است مجادله نكنید، مگر كسانى از آنان كه ستم كردند; و (به آنها) بگویید: «ما به تمام آنچه از سوى خدا بر ما و شما نازل شده ایمان آوردهایم، و معبود ما و شما یكى است، و ما در برابراو تسلیم هستیم!» (۴۶)
و این گونه، كتاب ( قرآن) را بر تو نازل كردیم، كسانى كه كتاب (آسمانى)به آنها دادهایم به این كتاب ایمان مىآورند; و بعضى از این گروه ( مشركان) نیز به آن مؤمن مىشوند; و آیات ما را جز كافران انكار نمىكنند. (۴۷)
تو هرگز پیش از این كتابى نمىخواندى، و با دست خود چیزى نمىنوشتى، مبادا كسانى كه در صدد (تكذیب و) ابطال سخنان تو هستند، شك و تردید كنند! (۴۸)
ولى این آیات روشنى است كه در سینه دانشوران جاى دارد; و آیات ما را جز ستمگران انكار نمىكنند! (۴۹)
گفتند: «چرا معجزاتى از سوى پروردگارش بر او نازل نشده؟!» بگو: «معجزات همه نزد خداست (و به فرمان او نازل مىشود، نه به میل من و شما); من تنها بیم دهندهاى آشكارم! (۵۰)
آیا براى آنان كافى نیست كه این كتاب را بر تو نازل كردیم كه پیوسته بر آنها تلاوت مىشود؟! در این، رحمت و تذكرى است براى كسانى كه ایمان مىآورند (و این معجزه بسیار واضحى است) . (۵۱)
بگو: «همین بس كه خدا میان من و شما گواه است; آنچه را در آسمانها و زمین است مىداند; و كسانى كه به باطل ایمان آوردند و به خدا كافر شدند زیانكاران واقعى هستند! (۵۲)
آنان با شتاب از تو عذاب را مىطلبند; و اگر موعد مقررى تعیین نشده بود، عذاب (الهى) به سراغ آنان مىآمد; و سرانجام این عذاب بطور ناگهانى بر آنها نازل مىشود در حالى كه نمىدانند (و غافلند). (۵۳)
آنان با عجله از تو عذاب مىطلبند، در حالى كه جهنم به كافران احاطه دارد! (۵۴)
آن روز كه عذاب (الهى) آنها را از بالاى سر و پایین پایشان فرامىگیرد و به آنها ید: «بچشید آنچه را عمل مىكردید» (روز سخت و دردناكى براى آنهاست!) (۵۵)
اى بندگان من كه ایمان آوردهاید! زمین من وسیع است، پس تنها مرا بپرستید (و در برابر فشارهاى دشمنان تسلیم نشوید)! (۵۶)
هر انسانى مرگ را مىچشد، سپس شما را بسوى ما بازمىگردانند. (۵۷)
و كسانى كه ایمان آورده و كارهاى شایسته انجام دادند، آنان را در غرفههایى از بهشت جاى مىدهیم كه نهرها در زیر آن جارى است; جاودانه در آن خواهند ماند; چه خوب است پاداش عملكنندگان! (۵۸)
همانها كه (در برابر مشكلات) صبر (و استقامت) كردند و بر پروردگارشان توكل مىكنند. (۵۹)
چه بسا جنبندهاى كه قدرت حمل روزى خود را ندارد، خداوند او و شما را روزى مىدهد; و او شنوا و داناست. (۶۰)
و هر گاه از آنان بپرسى: «چه كسى آسمانها و زمین را آفریده، و خورشید و ماه را مسخر كرده است؟» مىگویند: «الله»! پس با این حال چگونه آنان را (از عبادت خدا) منحرف مىسازند؟! (۶۱)
خداوند روزى را براى هر كس از بندگانش بخواهد گسترده مىكند، و براى هر كس بخواهد محدود مىسازد; خداوند به همه چیز داناست! (۶۲)
و اگر از آنان بپرسى: «چه كسى از آسمان آبى فرستاد و بوسیله آن زمین را پس از مردنش زنده كرد؟ مىگویند: «الله»! بگو: «حمد و ستایش مخصوص خداست!»اما بیشتر آنها نمىدانند. (۶۳)
این زندگى دنیا چیزى جز سرگرمى و بازى نیست; و زندگى واقعى سراى آخرت است، اگر مىدانستند! (۶۴)
هنگامى كه بر سوار بر كشتى شوند، خدا را با اخلاص مىخوانند (و غیر او را فراموش مىكنند); اما هنگامى كه خدا آنان را به خشكى رساند و نجات داد، باز مشرك مىشوند! (۶۵)
(بگذار) آنچه را (از آیات) به آنها دادهایم انكار كنند و از لذات زودگذر زندگى بهره گیرند; اما بزودى خواهند فهمید! (۶۶)
آیا ندیدند كه ما حرم امنى (براى آنها) قرار دادیم در حالى كه مردم را در اطراف آنان (در بیرون این حرم) مىربایند؟! آیا به باطل ایمان مىآورند و نعمت خدا را كفران مىكنند؟! (۶۷)
چه كسى ستمكارتر از آن كس است كه بر خدا دروغ بسته یا حق را پس از آنكه به سراغش آمده تكذیب نماید؟! آیا جایگاه كافران در دوزخ نیست؟! (۶۸)
و آنها كه در راه ما (با خلوص نیت) جهاد كنند، قطعا به راههاى خود، هدایتشان خواهیم كرد; و خداوند با نیكوكاران است. (۶۹)
